Ongeveer drie jaar geleden kreeg ik het heel moeilijk en werd Ursula (zo noem ik mijn eetstoornis) mijn beste, maar tegelijk ook ergste vriendin. Eten leek toen het enige te zijn waar ik nog controle over had. Ondertussen was ik al een hele tijd leiding op de Chiro en bleef ik ook elke zondag klaarstaan voor mijn leden. Daarnaast bleef mijn mentale gezondheid achteruitgaan en ook fysiek ging ik verder achteruit. Uiteindelijk werd er beslist dat ik best in crisisopname kon gaan, om te vermijden dat ik nog verder achteruit zou gaan. Al vrij snel werd duidelijk dat ook de Chiro best even “on hold” kwam te staan. Het was geen makkelijke beslissing.

Op de momenten voor mijn opname dat ik wel nog leiding gaf, voelde ik hierin wel al dat ik op grenzen botste. Ik kon geen lange tochten, of tochten in de koude meedoen. Ik moest mijn beweging beperken, zodat ik mijn lichaam niet te veel zou uitputten, samen eten op de Chiro werd moeilijker, eigenlijk viel alle spontaniteit weg. Ik kon steeds minder genieten van datgene wat ik altijd al zo graag en met hart en ziel deed. Ursula leek alles over te nemen.

Ik wilde terug leiding kunnen geven, ik wilde mee op kamp in de zomer en ik wilde terug alles doen wat anderen konden. Ik voelde een hele strijd tussen Ursula en ikzelf die zo graag terug wilde genieten van de Chiro. Ondanks mijn afwezigheid als leiding, kon ik wel soms nog langsgaan op de Chiro.

“Ik ben zo dankbaar dat de Chiro altijd een plek is geweest waar ik ook tijdens de moeilijkste momenten naartoe kon.”

Ook de steun van mijn leden (oudste leden) voelde ik. Wanneer ik even langskwam, voelde ik hun enthousiasme en voelde ik dat ik deel bleef van de groep. Ik had mezelf dan ook voorgenomen dat ik echt wilde vechten tegen Ursula om mee te kunnen op kamp.

“Een doel hebben was en is voor mij zo belangrijk tijdens herstel.”

Uiteindelijk ben ik mee kunnen gaan op kamp. Het was zeker niet evident, er waren nog steeds heel wat afspraken nodig met mijn ambulante hulpverlening en ook voor mijn medeleiding was het niet evident, maar ik kon mee op kamp. Ondanks dat ik nog niet alles kon meedoen en het eten soms heel moeilijk verliep, was ik heel dankbaar dat ik mee kon.

Tijdens het kamp voelde ik ontzettend veel steun van de volwassenbegeleiding en de kookploeg. Ik kon altijd bij hen terecht als het moeilijk was, of als Ursula de controle leek over te nemen. De afgelopen jaren heeft de Chiro een heel positief effect gehad op mijn herstel, en dat doet het nog steeds. Ik kan terug meer meegaan in de spontaniteit, ik kan terug meedoen met alle activiteiten. Soms steekt Ursula nog de kop op, maar dan is er altijd de steun van mijn vrienden.

Myrthe