Zo noemde de bundel van de therapiesessie tijdens opname. Ik vind dit een heel goede titel.

De vraag is namelijk:

“Waarom wil ik herstellen? Doe ik het omdat het moet of omdat ik het zelf wil?”

Naar mijn mening is motivatie één van de belangrijkste dingen tijdens herstel. Zonder een goede motivatie is het 100x moeilijker om te herstellen.

Tijdens mijn eerste opname deed ik alles omdat het moest van mijn ouders of van de verpleegkundigen. Het was na deze opname dan ook al snel duidelijk dat het echt niet genoeg was. Ongeveer een maand later werd ik opnieuw opgenomen, ook omdat het moest van mijn ouders. Maar ik stond er al op een volledig andere manier in. Ik ben tijdens mijn tweede opname echt begonnen vanaf nul. Zelf de motivatie vinden om de plateau op te bouwen, er zelf voor zorgen dat ik voldeed aan de verwachtingen en dus geen sonde kreeg. Dit zorgde ervoor dat ik minder afhankelijk was van anderen.

Ook had ik enorm veel geluk met mijn kamergenote. Zij was enorm gemotiveerd en trok mij hier helemaal in mee. Tijdens de vrije momenten werkten we vaak aan veel verschillende creatieve projecten die konden zorgen voor een beetje extra motivatie. Hier enkele voorbeeldjes: een placemat, fear-food bingo, fotokadertje met motiverende quotes,…

Ikzelf maakte een groot motivatieboek. Hierin plakte ik foto’s van mijn familie en vrienden, foto’s van steden die ik kon bezoeken als ik verder stond in herstel, een bucketlist, een fear-food checklist,… Hier kon ik dan in kijken als ik eventjes een extra duwtje in de rug nodig had.

Toen ik ongeveer drie maand thuis was, maakte ik een Instagram account (@caro_beats_the_beast). Dit was voor mij ook nog eens een extra motivatie. Het zorgde voor een soort van sociale controle. Het is een manier om anderen te motiveren, maar ook mezelf.

“Ik probeer met dit account vooral anderen te helpen (mensen met een eetstoornis & naasten). Ik deel mijn uitdagingen, verduidelijk mogelijke moeilijkheden en hou mijn volgers op de hoogte van hoe het gaat.“

Ik wil wel nog even benadrukken dat het niet is omdat je eindelijk de juiste motivatie hebt gevonden dat alles van een leien dakje loopt. Er gaan uiteraard ook nog moeilijke momenten zijn, hoe gemotiveerd je ook bent. Maar in mijn geval kon ik op moeilijke momenten mijn motivatie wel gebruiken om de eetstoornis tegen te spreken. Ik haalde me telkens voor de geest waarom ik wou herstellen en waarom ik niet terug wil naar een leven waar de eetstoornis overheerst.

Heel veel succes aan iedereen die worstelt met een eetstoornis en ook aan alle naasten van mensen met een eetstoornis, want een eetstoornis draag je niet alleen!

Heel veel liefs,

Caro