Het is vandaag de eerste keer dat ik als vrijwilliger ga deelnemen aan de hersteldag van ANBN.

Een spannende dag om verschillende redenen. Ik ga vandaag uit mijn comfortzone treden!

• Zo is er de treinreis naar Leuven. Gaat mijn trein op tijd zijn? Ga ik plaats hebben? Mijn ticket zal toch wel in orde zijn?

• Er zijn twijfels en angst over mijn “kwaliteiten” en mogelijkheden:

Kan ik dit wel?

Wie ben ik nu eenmaal?

Wat heb ik te bieden?

• Er zijn de fysieke beperkingen: ga ik niet te moe zijn om te helpen?

De ano-stem doet dus weer keihard haar best om mij te doen wankelen, maar toch overheerst de WIL om een helpende hand te kunnen reiken aan alle lotgenoten!

Wij hebben namelijk zoveel te bieden aan onze naasten dat wij alle steun verdienen om onze plaats in te nemen in deze samenleving! Er is zoveel warmte onder ons, een grote emotionele intelligentie, empathie, creativiteit en doorzettingsvermogen om iets teweeg te brengen in een maatschappij die steeds egocentrischer wordt, waar het recht van de sterkste steeds groter wordt en de nood aan samenhorigheid, gedeelde pijn en persoonlijk contact meer nodig wordt om de samenleving opnieuw leefbaar te maken voor zoveel mensen!

Pennetje