Ik ben 44 jaar en reeds 30 jaar anorexiapatiënt. Ik zeg bewust patiënt, omdat ik me vaak zo voel, aangezien ik niet genezen ben. Ik voel me dan falen, omdat ik er (nog) niet in geslaagd ben de ano-stem te verslaan, de eetstoornis los te laten.

Er wordt veel gesproken over “genezen van een eetstoornis” en je leest en hoort gelukkig veel verhalen waarbij dit wordt bereikt! Dat moet zoveel mogelijk gedeeld worden om lotgenoten moed en kracht te geven!

Maar ik wil met mijn stem ook aangeven dat er ook andere verhalen zijn, waarbij “genezen” niet lukt, maar hoeft het niet “genezen zijn” te betekenen dat er geen toekomst mogelijk is, dat er geen kwaliteit van leven meer kan zijn?

Ik ben op een punt in mijn leven gekomen dat ik vrede wil sluiten met mezelf mét eetstoornis. Dat ik niet meer moet vechten om “normaal” te zijn. Ik ervaar daarbij een nood aan bevestiging dat ik er mag zijn, dat ook ik bestaansrecht heb.

Ik probeer mezelf elke dag opnieuw te aanvaarden zoals ik ben. Ik heb de eetstoornis nodig om mij veilig te kunnen voelen en het leven aan te kunnen. Ik ben alleenstaande mama en weduwe. Mama van een prachtige, puberende 😊 dochter die mijn gevoel van controle serieus onderuit kan halen 😊! Ik ben ook parttime aan het werk en probeer alle ballen in de lucht te houden! Daarbij biedt mijn eetstoornis een houvast.

Ik voel dan ook meer voor het begrip “herstel”. Wat voor mij dan betekent de eetstoornis die plaats laten innemen die een leven voor mij mogelijk maakt, met een zekere mate van keuzevrijheid zonder mijn gedachten volledig door de eetstoornis in beslag te laten nemen. Het is een zoeken naar, en behouden van een evenwicht waarbij de ano-stem niet de bovenhand krijgt!

ANBN geeft een stem aan iedereen!

Wij zijn allemaal lotgenoten en mogen er zijn!

Pennetje