Is dat zo? Is het zo eenvoudig?
Herkennen jullie volgende opmerkingen:

• Je moet willen veranderen, hé!
• Eet gewoon wat meer, je gaat nooit dik worden.
• Vind je “dit” dan mooi?
• Er zijn mensen die geen eten hebben en jij wil het niet.
• Er zijn mensen die ziek zijn en niet meer kunnen genezen en jij speelt met je gezondheid.
• Niemand kan het voor jou doen.
• Zet dat gewoon uit je hoofd!
  

Ik hoop eigenlijk dat jullie dit nooit hebben moeten aanhoren, maar ik vrees het tegendeel. Nu ik dit zo neerschrijf, hebben deze opmerkingen nog altijd een enorm verstikkende werking op mij. Mijn schuldgevoelens, omdat het mij niet lukt de knop om te draaien, zijn al zo groot en deze uitspraken maken het niet gemakkelijker.

Inderdaad, al 30 jaar ga ik elke dag de strijd aan, word ik heen en weer geslingerd tussen willen herstellen, maar de oh zo grote angst voor het doen, voor de verandering, voor het onzekere.

Elke dag vecht ik, omdat ik wil bewijzen dat ik sterk ben, dat ik ondanks deze kwetsbaarheid, op eigen benen kan staan, dat ik als alleenstaande mama de touwtjes in handen heb, dat mijn werkgever op mij kan rekenen, dat mijn huisje proper is,…

Wil ik dan echt niet? Ben ik dan echt zo een egoïst? Ben ik dom? Ben ik zwak? Ben ik een aandachtstrekker?

Is het niet zo, dat wij juist heel sterk WILLEN? Waar halen we anders de kracht vandaan om ondanks de pijn, het chronische lijden, toch elke dag opnieuw de draad op te nemen, de dag te beginnen en weer te proberen een klein stapje te zetten. Niet opgeven, maar elke dag zoeken naar “iets” dat ons kan helpen, ondersteunen…

Getuigt dat niet van een WIL?

Pennetje