Door Sien

Veel mensen denken dat eetstoornissen alleen jongeren treffen die zich spiegelen aan superslanke modellen. Ik wil dit cliché de wereld uit helpen en daarom vertel ik kort iets over wat bij mij de aanleiding was voor het ontstaan van mijn eetstoornis.

Alles begon op mijn eerste werkplaats. Ik was 25, pas afgestudeerd, nog groen achter de oren, maar wel met veel ‘goesting’ om ook mijn steentje tot de economie bij te dragen. Ik ging aan het werk, maar de baan die ik uitoefende, stond haaks op de studies die ik met hart en ziel had gedaan.

Toch maakte ik al snel promotie en ik mocht aan de slag op een andere afdeling. Jammer genoeg werd al vlug duidelijk dat ik daar niet thuishoorde. Collega’s vonden me nog te jong en onervaren en vonden het niet kunnen dat ik hen zei wat ze moesten doen. Het gevolg was dat ik niet aanvaard werd en roddels gingen al vlug een eigen leven leiden.

Ik begon me dan ook steeds onzekerder te voelen.

Ik was zeker niet dik, maar toch een beetje molliger dan een toenmalige collega van mij die wel heel slank én knap was. Zij was – in tegenstelling tot ik – wél heel populair bij iedereen. De conclusie was vlug getrokken: ik zou enkele kilo’s vermageren en ik zou er dan wel ‘bijhoren’. Dat dacht ik althans.

Naarmate de kilo’s smolten als sneeuw voor de zon, werd het alsmaar donkerder in mijn hoofd. Ik deed nog een laatste poging om ander werk te zoeken, maar op een dag ging het licht volledig uit. Een flinke depressie, zo luidde het verdict van de huisarts. Ik moest een tijdje thuisblijven van het werk en ik werd naar de psycholoog gestuurd.

Ondertussen maakte ik van de zeeën aan vrije tijd die ik had, gebruik om keihard te fitnessen. Ik was er voordien al mee gestart, maar ik kon nu nog een versnelling hoger gaan. Ik werd steeds magerder, maar het was een enkeling die aan de alarmbel trok.

De druppel die de emmer uiteindelijk deed overlopen, was het groeiende onbegrip uit mijn omgeving voor de depressie waaraan ik leed. Opmerkingen als “Lees eens een vrolijk boek en je zal je wel beter voelen”, werden dagelijkse kost.

Mensen konden maar niet begrijpen hoe ik als mooie, jonge en getalenteerde jonge vrouw niet gelukkig kon zijn. Ik had toch alles?

Ik dacht bij mezelf: als jullie me niet serieus nemen, dan ga ik wel verder vermageren en misschien begrijpen jullie me dan wel?

Omdat het steeds meer bergaf met me ging, werd ik opgenomen in een psychiatrische kliniek. Daar kon men mij wel helpen met de depressie, maar ze stonden machteloos tegenover de eetstoornis die meer en meer op de voorgrond trad. Een tweede opname volgde. Dit keer voor mijn eetprobleem. Het was op dat moment dat de diagnose anorexia officieel werd gesteld.

Het zou het begin zijn van een bestaan mét en zonder eetstoornis. Soms ging het beter, maar toen ik me mentaal slechter voelde, stak de eetstoornis ook weer de kop op.

Ik ben nu ouder en zo is het nog altijd. De eetstoornis is loodzwaar om te dragen, maar – paradoxaal genoeg – geeft ze mij ook rust en troost als ik mij slecht, triest of onbegrepen voel.

Conclusie: eetstoornissen ontstaan niet alleen bij jongeren die koste wat kost slank willen zijn, maar ontstaan vanuit een diepgeworteld verlangen om te kunnen (over-) leven in deze keiharde wereld.

Gelukkig zijn er organisaties als ANBN die het verschil maken, althans voor mij en hopelijk ook voor jou!

Sien