Mag ik:

– Na 30 jaar vechten om de eetstoornis uit mijn hoofd te bannen en de daarmee gepaard gaande angst, pijn, verdriet en verstikkende tweestrijd…

– Na heel wat momenten van beoordeeld en veroordeeld worden en het gevoel te falen in de ogen van mijn omgeving, een last te zijn, een mislukking…

– Na heel wat pijnlijke opmerkingen zoals: “Eet toch gewoon wat meer, dat is toch niet zo moeilijk”, of “Wees dankbaar voor al het eten dat je hebt, er zijn mensen die honger lijden”, of “Jij kan gezond zijn en je speelt met je leven” en de schuldgevoelens die keer op keer door me heen gingen…

– Na zo vaak opbouwen en weer hervallen…

Eindelijk de strijdbijl neerleggen, niet meer “moeten”, en leven met de anorexia? Mag ik deze keuze maken zonder:

– In een hoekje gezet te worden en bestempeld te worden als: hopeloos, een last voor de maatschappij, zwak?

– Geen recht meer te hebben op ondersteuning van psycholoog, diëtiste en arts?

Want ja, ook al “geef ik het op te gaan voor genezing”, toch geef ik de wil te leven niet op!

– Kan herstel er dan niet in bestaan op zoek te gaan naar zoveel mogelijk kwaliteit in een leven mét een eetstoornis?

– Kan psychotherapie /begeleiding van diëtist ook dit zien als een doel? Heb ik nog recht op begeleiding? Of ben ik “een verloren kost”?

Want zo voel ik me vaak…

Ja, ik ben chronisch.

Ja, ik ben misschien zwak.

En ja, ik ben geen perfecte “case”.

Maar bovenal, ja, ik ben ook een MENS!

Herkenbaar?

Met ANBN voel ik mij gesteund in mijn zoektocht naar bestaansrecht!

Pennetje