De lieve goede Sint is in aantocht…maar dat voelt al jaren niet altijd zo fijn voor mij.
Elk jaar weer is de Sintbrunch, die mijn ouders organiseren voor de familie, een ‘evenement’ waar ik huizenhoog tegenop kijk.

Een ‘evenement’ zo voelt het echt voor mij… Iets… enorms.
“Alle gezelligheid en vrolijkheid wordt overschaduwd door… eten…
En… dit keer… nog meer.
Want enkele weken geleden… vertelde ik mijn familie, na jaren alleen dragen in stilte, over mijn leven met een eetstoornis.”
Dus… uitkijken naar de Sintbrunch, zoals mijn kinderen dat doen… Nee, niet echt.

Tot… ik de moed vond om een brief te schrijven.

Een brief met mijn Sint-wensjes… aan mijn mama en mijn zus.
En sindsdien… voelt het alvast al minder aan als ‘evenement’.

“Hey mams en zussie,
Hierbij mijn brief aan Sinterklaas, met mijn openhartige wensjes…

Sinds gisterenavond is de positieve drive die ik voelde de voorbije dagen weer helemaal verdwenen. Ik voel weer terug een enorme inwendige onrust en stress. Hiervoor zijn een aantal redenen, maar één van de redenen is ook de Sintbrunch die eraan komt.
Het is de eerste keer dat we elkaar zullen terugzien nadat ik besloot om jullie te vertellen van mijn nieuwe plannen. En eerlijk gezegd geeft me dat wel stress.
Ik vind het daar niet de geschikte moment en plaats om te praten over alles en eerlijk gezegd voel ik me daar echt nog niet klaar voor. (Zelfs telefonisch ligt nog moeilijk, vandaar deze e-mail.)
Enerzijds leg ik mezelf de druk op om daar de ‘sterke’ ik te tonen en er ‘te staan’ met alle moed en drive die in me zit. Anderzijds weet ik niet of me dat gaat lukken en dat maakt me onrustig en onzeker.
Ik ben ook bang dat ik het gevoel ga hebben dat iedereen zo bezorgd gaat zijn over mij, want in die rol voel ik me echt niet goed. Ik weet waar ik mee bezig ben, ik weet waar ik nu sta en weet dat er nog een hele weg voor me ligt, maar ik kom er wel. (Over)bezorgdheid helpt daar echt niet bij.

En hoe lief en oprecht ook bedoeld, speciaal voor mij speciale dingetjes om te eten of drinken voorzien, werkt niet. Integendeel, ik word er alleen maar ‘koppiger’ door☺️ – ik denk dat we dit al weten uit het verleden.

Ik weet niet of dit kan werken, maar het liefst zou ik gewoon er niet mee bezig zijn en gewoon gezellig samen zijn. Samen met de kindjes en samen ook jouw verjaardag vieren, mams. Al de rest komt zeker later nog, maar nu even niet.

Bedankt voor het geduld dat jullie opbrengen, maar na 30 jaar zal het op die paar weken niet aankomen, hé😄.

Een dikke knuffel van jullie kleine – ondertussen grote- kapoen.”

Waves