Twee dames staan naast elkaar aan de kassa van de supermarkt. Hun kar halfvol geladen. Beiden kijken gespannen rond en lijken zich te concentreren op hun gsm. 

Stiekem kijken ze in elkaars kar.  

‘Amai, magere yoghurt en crackers’, denkt de ene dame, ‘het is normaal dat die zo slank is en ik niet. Zie mij hier staan met mijn kar met chips, chocolade en koekjes… wat zal die wel niet van mij denken.’ 

De andere dame kijkt tegelijkertijd in de kar met chips, snoepjes en chocolade.

‘Oh,’ denkt ze, ‘wat moet het heerlijk zijn als je al dat lekkers ook gewoon eens mag eten. Dat zou het leven voor mij veel smaakvoller en fijner maken dan altijd maar hetzelfde te mogen eten van mezelf.’ 

Ze laden al hun spulletjes op de loopband en kijken een beetje beschaamd om zich heen.  

‘Hopelijk telt de kassajuffrouw niet mijn aantal potten yoghurt of mijn dozen crackers’, denkt de ene dame. 

‘Oh nee, die kassajuffrouw denkt zeker dat het cliché toch weer bevestigd wordt hé: Elk pondje gaat door het mondje. Ze moest eens weten hoe vervelend ik dit vind.’

En alsof beide kassajuffrouwen het gehoord hebben, vraagt de ene: 

‘Ah zoveel potten yoghurt… dat moet wel heel lekkere en speciale yoghurt zijn.’ 

En de andere kassajuffrouw: 

‘Feestje vanavond? Het wordt zeker gezellig.’ 

Beide dames kruipen in de grond van schaamte en willen zo snel mogelijk weg. 

Snel betalen ze wat ze kochten en haasten zich naar buiten. 

Aan de deur kijken ze elkaar aan en in één blik begrijpen ze elkaar.  

Hun wereld lijkt zo verschillend, maar is tegelijkertijd ook zo gelijk. 

Toelichting 

Leven met een eetstoornis is soms ook heel onzichtbaar en voelt vaak heel eenzaam.  

Het uit zich op vele manieren. 

Toen ik dat leerde inzien, voelde ik me veel minder alleen.  

Met deze tekst wil ik dat gevoel van eenzaamheid, maar ook van verbinding brengen. 

Waves