Mijn grote droom/ motivatie werd deze vakantie werkelijkheid. Net voor corona stond er een reis naar New York gepland, maar deze werd door de wereldcrisis helaas afgelast. Daarna kwam de eetstoornis, dus was het een beter idee om de reis nog een beetje uit te stellen.

Tijdens één van de eerste afspraken bij de psychiater gaf hij mij de opdracht om een motivatie te zoeken en die te visualiseren. Ik moest niet lang nadenken en wist direct wat mijn grote motivatie zou zijn. Ik kocht de skyline van New York in Lego en deze staat sindsdien in de keuken voor mijn placemat. Het idee van naar New York te kunnen als ik beter werd, hielp enorm om door te zetten op moeilijke momenten.

Maar op 19 december ’23 was het zover, met heel veel zin, maar ook een heel bang hartje vertrok ik naar New York. De angst kwam vooral door de andere manier van leven en vooral van eten dat ze hebben in Amerika. Het gewone brood van bij ons, de vertrouwde koeken, puddinkjes, enzovoort konden uiteraard niet mee. Ook wist ik dat we vaak 3 keer per dag op restaurant zouden gaan. Dit was iets dat ik sinds mijn eetstoornis nog nooit had gedaan. Maar het enthousiasme was groter dan de angst en na een reis van 12 uur kwamen we aan op bestemming.

In de stad zelf liep alles eigenlijk van een leien dakje, ik deed mee met wat de rest van mijn gezin deed en er is eigenlijk geen enkel moment geweest dat ik echt geblokkeerd ben.

Alles liep vlotter dan dat ik ooit had durven hopen, ik was zo bezig met de pracht van de stad dat ik eigenlijk niet veel last had van eetgestoorde gedachtes. Op sommige momenten waren ze aanwezig, maar dan zocht ik samen met mijn mama/en of papa naar een manier om hiermee om te gaan. Ook deelde ik als een soort van motivatie een groot deel van onze reis op mijn Instagram @caro_beats_the_beast.

Na een kleine week was het tijd om terug naar huis te keren…

Ik merkte op de terugvlucht dat de eetstoornis toch al wat meer opspeelde en vanaf we thuiskwamen, kreeg ik (zoals ik verwachtte) een klap in mijn gezicht. Ook al was mijn structuur van thuis zo vertrouwd, toch kreeg ik het heel moeilijk. Ik deed alles wat ik moest doen, maar het vroeg allemaal weer meer energie en ik moest weer een grotere strijd leveren.

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik bijna een week thuis en het loopt ondertussen allemaal al wat vlotter. Ik ga niet zeggen dat het terug is zoals voor ik vertrok, maar het gevecht is al iets gemakkelijker geworden.

Op dit moment is de grootste tip die ik kan geven: probeer terug te denken aan alle leuke momenten die je op reis beleefde en weet dat de nieuwe ervaringen zo veel meer betekenen dan de stem van de eetstoornis. Ook ben ik vanaf thuiskomst direct begonnen aan een fotoboek. Hierdoor word ik keer op keer herinnerd aan de mooie reis die ik heb kunnen maken.

Zonder te herstellen, zou deze reis nooit mogelijk geweest zijn!

Als je binnenkort op reis gaat of je bent net terug: geniet ervan, je verdient dit!

Liefs, Caro