Feesten… op zich al niet zo mijn beste kant.

Willen: ja hoor, o zo graag, maar mezelf het toelaten, dat is nog iets helemaal anders.
Al mijn hele leven heb ik getracht uitersten van emoties af te vlakken om in het ‘perfecte’ plaatje te passen. Steeds onder controle: zowel bij negatieve emoties als bij de positieve.
Een oprecht extreem uitgelaten “ikje” toelaten, kan voor mij maar in een beperkte en veilige omgeving en zelfs dan nog is het afhankelijk van hoe ik me voel.

Hoe graag mijn lichaam en hoofd dan eens echt uit de bol willen gaan, zo erg duiken de regeltjes op waarnaar ik me van mezelf moet gedragen.
En soms, heel soms, duw ik die regeltjes weg en overvalt me een ‘so what’ gevoel.

“Zalig om eens los te laten en écht mezelf te kunnen zijn: lachen, dansen, gek doen, ad rem zijn, los te staan van enige externe negatieve invloed,…”

Gek ook hoe de omgeving daarop reageert. Meteen sta je extra in de kijker, want dat zijn ze echt niet gewoon van jou (O jee, in de kijker! Snel terug naar mijn regeltjes? Nee, nu kan en wil ik niet meer terug. Loslaten nu!)

“Bovendien vinden ze me blijkbaar ineens heel tof en grappig. Ik lijk wel een magneet van liefde en waardering dan. Het voelt zo onwennig dan. Het lijkt of ze een andere ik zien en ik ook, maar eigenlijk…is dat de échte ik die zich dan even laat zien…”

Maar feesten dus…
Iets vieren? Iets van mezelf? Mijn verjaardag? Een succes op het werk? Een huwelijksverjaardag? Een fijn gevoel? …
NEE, dat doe ik niet. Dat past niet, dat kan niet, dat mag niet,… dat… ben ik niet waard.
Zo voelt het aan.
Anderzijds roept het diep in mezelf wel heel erg naar: ik wil dit vieren!!! Ik verdien dit!!! En dan begin ik te dromen van een feestje, een party, een verwen-reisje, een drink,… en steeds weer zijn er die ‘nee maars, nee want, och te veel gedoe, te veel werk, het past niet, laat ook maar…’.
Dus dan maar geen echt feestje, want wat valt er ook te vieren aan mij.

En wat een teleurstelling voor mezelf dan op die dag, op dat ene moment, na al dat vele werk, na zoveel inspanning, gewoon omdat je je fijn voelt,… dat er niet gevierd wordt. Niet voor of door mezelf, maar ook niet door de mensen die ik er graag bij zou hebben.

Maar dit jaar doe ik het anders! Dit jaar ben ik voor de eerste keer écht jarig!
Dit jaar ga ik mezelf wel écht vieren. Het wordt stilaan tijd op mijn 45ste, niet?

“Op een manier waar IK me goed bij voel en met de mensen die IK erbij wil hebben.”

Hoe, wat, waar, wanneer,… geen idee. Maar ik heb nog even tijd om daarover na te denken.

“En nu, via dit schrijven, heb ik jullie in het complot opgenomen: dit jaar geen excuses; er wordt gevierd.“

IK word gevierd.

Waves