Een tijdje geleden werd ik aangesproken door een kennis met volgende hulpvraag. Ze getuigde over haar zoon van 16jaar, die al enkele jaren een eetprobleem heeft, namelijk ARFID. Zij vroeg zich af of ik haar zou kunnen helpen gepaste hulp te vinden. Zij had mijn verhaal met haar zoon gedeeld en dat had hem toch moed gegeven opnieuw hulp te zoeken.

Wat voorafging…

De mama vertelde mij kort iets over de symptomen van het eetprobleem én de obstakels die zij ondervonden in hun zoektocht naar hulp. Zij stootten vaak op onbegrip, ook van artsen en het ziekenhuis uit haar omgeving. Haar zoon had reeds enkele contacten met psychologen en diëtisten gehad, maar had zich tot nu toe niet begrepen gevoeld. Hij heeft ook een autismespectrumstoornis, wat het voor hem niet eenvoudiger maakt. De zoon leeft in een groot isolement momenteel. Zo gaat hij nauwelijks uit huis. Gelukkig gaat hij wel nog naar school, maar verder heeft hij weinig sociale contacten. Zijn eetpatroon is heel eenzijdig en hij begint lichamelijke problemen te ondervinden. Zo lijkt de ontwikkeling naar een volwassen lichaam achterstand op te lopen.

Momenteel bevindt hij zich in een situatie waarin hij geen vertrouwen meer heeft in de hulpverlening. Ook de ouders zijn de zoektocht en het botsen tegen muren moe. Ze hadden het zoeken naar hulp een beetje opgegeven, ook omdat die hulp vooral had geleid tot veel ruzies en spanningen thuis.

Maar zoals ik reeds zei, wil de zoon terug op zoek naar hulp en die kans grijpen de ouders met beide handen aan! Hij uit de nood aan lotgenotencontact, even geen psychologen, diëtisten, psychiaters meer, maar mensen die hem kunnen begrijpen, omdat zij hetzelfde voelen, denken, …

“Ik twijfelde geen seconde om mee op zoek te gaan en legde mijn oor te luisteren bij de lotgenoten, vrijwilligers en coördinator van ANBN!”

Even kort een woordje uitleg over ARFID: wat zijn de voornaamste kenmerken en welke vormen bestaan er?

ARFID staat voor Avoidant Restrictive Food Intake Disorder, gekenmerkt door:

• Selectief of restrictief eten:
• vermijden van eten met een bepaalde structuur/kleur/geur/temperatuur/smaak;
• men is niet geïnteresseerd in eten;
• weinig eten;
• men vermijdt eten uit angst om ziek te worden, buikpijn te krijgen, te stikken of over te geven;
• weinig voedingsmiddelen op het “veilig” eten lijstje, men eet zeer selectief: bv. enkel eten uit een bepaalde kleurgroep.
• Het heeft niets te maken met een verkeerd zelfbeeld of een focus op het gewicht.
• Niet het gewicht is leidend om de diagnose te stellen, maar wél de voedingsdeficiënties (= een chronisch tekort aan één of meerdere voedingsstoffen als gevolg van een gebrekkige voeding).
• ARFID kent drie verschijningsvormen:
  • Gebrek aan interesse voor eten. Door het ontbreken van de hongerprikkel wordt er geen signaal naar de hersenen gegeven.
  • Overgevoeligheid voor sensorische kenmerken van eten (in 60%): dit komt vaak voor bij mensen met autisme, ADHD, HSP en hoogbegaafdheid. Hierbij heeft men moeite met de structuur, geur, temperatuur, kleur en smaak van eten.
  • Angst voor de aversieve gevolgen van eten: eten is voor patiënten hetzelfde als wanneer wij een levende sprinkhaan zouden moeten eten: het voelt weerzinwekkend, misselijkmakend, beangstigend. We kunnen dit begrijpen als een extreme vorm van neofobie (= extreme angst om iets nieuws te proberen).

Uit mijn zoektocht naar informatie blijkt dat er in Vlaanderen geen “zelfhulpgroep, lotgenotencontact” bestaat, maar je kan wel terecht bij volgende Facebookgroepen:

Arfid te lijf

Arfid voor en door ouders

en de website van https://www.overlevenmetarfid.com

Deze zijn zeker een goede start om mensen met ARFID tot steun te kunnen zijn.

Neem dus zeker een kijkje en weet dat je er niet alleen voor staat!

Pennetje