Hallo lieve lezer, lieve jij,
Dankjewel alvast voor het lezen van mijn blog. Het heeft een hele tijd alsook durf gevraagd om deze blog voor ANBN te schrijven. Maar hier zit ik dan. Met trots, overwinning en veel liefde voor jullie.

In de periode van mijn sweet sixteen is het allemaal begonnen. Een eetstoornis sloop in mijn leven. Al had ik dat helemaal niet door en voelde ik me gewoon sterk, gedisciplineerd en iemand die de controle had. Ik voelde me machtig, omdat weinigen deden wat ik deed/kon.
De jaren gingen voorbij. Niks kon me tegenhouden. Niet de spanningen thuis, noch de sociale isolatie, noch de opmerkingen van bezorgde leerkrachten en vrienden.

Mijn eenentwintigste verjaardag. Een speciale dag. Niet enkel omdat ik toen écht volwassen werd, haha! De ommekeer, de klik in mijn hoofd. Na vele huilbuien van mama en zus uit machteloosheid voor mij volgden vele sessies bij de psycholoog en een weg naar fysiek herstel. Je leest het goed: fysiek … Al dacht ik uiteraard dat ik helemaal ok was én er geen enkel probleem meer was.

Ondanks dat ik en mijn omgeving gelukkiger waren, botste ik later op nieuwe obstakels. Loopblessures door overtraining en nieuwe spanningen toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Alles begon weer opnieuw. Ik was heel verward, want ik was toch gezond? Ik had toch een normaal gewicht? Zoals tijdens mijn sweet sixteen merkte ik op dat ik weer blind was voor dé eetstoornis die ook hier nog steeds in mijn leven was.

“Het kan zo niet blijven duren tussen ons als er niks verandert”, zei mijn vriend op een dag tegen me. En hij won van het stemmetje in mijn hoofd. Want mijn vriend verliezen, is het laatste wat ik wou!

Op mijn zesentwintigste levensjaar volgden er opnieuw tientallen sessies bij de psycholoog. Van psycholoog A ging ik naar psycholoog B. Ik nam deel aan een traject voor groepstherapie en beëindigde in tussentijd ook therapie bij een psychomotorische therapeut. Amai, allemaal heel vermoeiend!

Tijdens die jaren maakte ik mooie vooruitgang. Met vallen en opstaan. Toch bleef ik blind voor die stem in mijn hoofd. Een loopblessure, waardoor ik geen cardiosport meer kon uitvoeren, maakte mijn wereld zwart. Zo’n donkere gevoelens had ik nog nooit ervaren. Ik wou niks voelen! Maar ik kon niet meer weglopen van die gevoelens door mijn blessure. De hel brak los voor me. Drie jaar deed ik erover om mijn nieuwe identiteit als sporter, als mezelf te vinden. Om te leren voelen, te leren omarmen.

De harde realiteit is dat een mens gedurende heel zijn leven een groeiproces doormaakt en dit gepaard kan gaan met minder fijne gevoelens. Ik heb geleerd om langzaam mijn leven te omarmen, mijn lichaam … Om dankbaarheid te tonen voor wat ik heb.

Tot op de dag van vandaag vind ik het nog steeds moeilijk om het woord “eetstoornis” of “anorexia nervosa” uit te spreken. Zelfs het neerschrijven hier en nu geeft me wat spanning. Maar ook dat gevoel omarm ik, laat ik toe en geef ik de kans om verder te ontwikkelen.

Ik ben nu dertig jaar en binnenkort start ik, ja hoor, een nieuwe reeks psychotherapie rond perfectionisme, angst en controledrang. Want na heel mijn traject blijkt dit stukje, dat lang overschaduwd werd door de eetstoornis, nog over te schieten.

Of ik het nog steeds vermoeiend vind om verder te groeien en soms nog vermijdingsgedrag vertoon? Ja, hoor! Of ik dit besef en me ook de tijd geef om dat aan te pakken als ik er klaar voor ben? Dubbel en dik!

Mijn reis naar herstel, over mezelf en de wereld omarmen: een ferme trip met mijn blessure als geluk bij een ongeluk, zie ik nu in. Ik ben weer helemaal mezelf, durf mijn gevoelens toe te laten en heb ontdekt wat mild zijn voor mezelf betekent.

Mag deze blog een steun zijn en veel moed en energie bieden voor jou en jouw geliefden.

Veel liefs,
Fleur