Door stil te staan bij waar de eetstoornis invloed op heeft, besefte ik dat deze heel diepgeworteld zit in meerdere aspecten van mijn leven.

Eten moet in het geniep, in het geheim. Niemand mag het weten. Niemand.
Ik weet hoe irrationeel dit klinkt, want anderen gaan er sowieso vanuit dat je eet natuurlijk. Het zorgt echter voor heel wat stress, voor paniek ook.

Als ik in een hoekje, verstopt achter mijn laptop, iets eet en iemand staat vanuit het niets naast mij, dan schrik ik. Ik schaam mij dan ook, niemand mag het weten. Terwijl de ander het waarschijnlijk normaal vindt dat ik eet en niet doorheeft dat ik het liefst van al ver wegkruip onder mijn bureau.

Ik vind het belachelijk van mezelf. Kan ik niet gewoon ‘normaal’ doen?
Voor ik het besef, heb ik mezelf met de grond gelijkgemaakt. Ik ben boos … op mezelf, gefrustreerd ook.
Confronterend.


Plaats een reactie