Een helpende brief van een collega.

Het duurde lang vooraleer ik iets kon vertellen over mijn eetstoornis. Eerst omdat ik het ontkende, achteraf omdat ik bang was voor de reacties van anderen. Ik heb mezelf en mijn lichaam als iets negatiefs gezien en alles daarrond was taboe geworden. Familie die het wist, deed al heel raar tegen mij sindsdien. Ik heb het advies gekregen om het ook gewoon voor mijzelf te houden. Maar als een collega een goede vriendin begint te worden en je niet kunt blijven excuses vinden voor je gedrag, dan moet er een moment komen waarop je de stap zet. Omdat ik eigenlijk wel vertrouwen had in haar. Omdat ik moeite had de woorden uit te spreken, koos ik ervoor om ze neer te schrijven. Dit was haar antwoord:

Laat me beginnen met te zeggen dat jij de sterkste madam bent die ik ooit heb mogen kennen. Ik heb je leren kennen als een zeer open, sociale, zachte, volhardende jongedame. Ik kan in geen woorden beschrijven hoe erg ik het vind wat jou overkomen is. Ik voel jouw sterkte en kracht in je verhaal. Jouw open brief toont en vertelt de strijd die jij elke dag zo moedig aangaat met het onrecht dat jou is aangedaan. Het siert dat jij zo zorgzaam kan zijn naar onze bewoners en collega’s.

Ik weet niet of het een geruststelling is voor jou, maar weet dat uw verleden en zware periode niet te zien zijn. Je straalt geen pijn uit, maar liefde. Je straalt geen onrust uit, maar innerlijke kalmte. Je straalt geen verdriet uit, maar hoop en geluk. Je bent prachtig!

Ik ben je zeer dankbaar dat je jouw verhaal met me deelt. Je zien zitten riep vele vragen en grote bezorgdheid op. Ik wou dat ik meer helende woorden of daden voor jou had. Nu ik jouw brief gelezen heb, hoop ik gewoon een sterkte te zijn voor jou op het werk.

Weet ook dat mijn gevoel naar jou toe niet veranderd is. Integendeel, het toont hoe krachtiger je nog bent. Als ik naar jou kijk, zie ik een geweldige, pure, fantastische, mooie dame, met een hart van goud.

Vanaf dat moment kwam ik tot inzicht dat, ondanks mijn stoornis, ik daarom niet in een negatief daglicht kwam te staan. En ook dat ik niet te hard moest zijn voor mezelf en mezelf ook graag kon zien zoals ik was.
Dat ik trots moest zijn op de stappen die ik gezet heb en volharden in de stappen die ik nog zal zetten.

Maar het belangrijkste uit deze brief: hoe de omgeving met de juiste woorden kan werken aan verandering. Niet door oplossingen te bieden en het te willen begrijpen. Maar gewoon door te luisteren, te bevestigen en te ondersteunen.