Onlangs vroeg iemand me wat een huisarts eigenlijk kan betekenen in je herstelproces. Als kind en jongere was ik zelf wat bang van de huisarts. Aan hem zou ik nooit hebben durven vertellen over de problemen die ik had met eten, piekeren, zelfbeeld enz. Maar sinds ik ben gaan studeren en daar een andere huisarts kreeg, is zij wel altijd een ankerpunt geweest. Ze kent me intussen al heel wat jaren en heeft een groot stuk van mijn ziekte- en herstelproces meegemaakt. Nu is zij degene waar ik even langs kan gaan om in te schatten hoe het gaat en wat ik nodig heb om me terug ‘goed in mijn vel te voelen’, als het even minder gaat.

Wat ik waardeer aan mijn huisarts, is dat ze mij altijd als persoon blijft zien en nooit als ziekte. Daarmee bedoel ik dat ze zal vragen naar hoe het gaat qua slapen, werk en stress, qua ontspanning, sociale contacten, hobby’s, fysiek welzijn, beweging en ook qua eetpatroon. Waarmee ineens duidelijk is dat mijn eetpatroon maar één aspect is waar we bij stilstaan. Voor mij is dat wel helpend geweest, omdat je in een eetstoornis zelf zo de neiging hebt om te focussen op eten en gewicht en op alles wat niet goed gaat. Door ook naar andere aspecten van mijn leven te vragen, liet ze mij zien dat er dingen waren die wél nog lukten.

Natuurlijk heeft een huisarts ook een eigen, medische professionaliteit. In periodes dat het niet goed met me ging, kon ze dat opvolgen door mijn bloedwaarden, bloeddruk, hartslag en soms ook gewicht te controleren. Dat laatste was ook belangrijk, maar er lag nooit een te grote focus op. Ze zocht ook samen naar hoe dat weegmoment het minst stresserend kon zijn (door bijvoorbeeld blind te wegen of omgekeerd op de weegschaal te gaan staan).

Soms liet ze me ook inzien dat ik wat hulp nodig had of dat ik mezelf te hard had uitgeput. Dan bleef ik maar doorgaan, terwijl ik eigenlijk doodop was. Zij stelde dan voor om even op de rem te gaan staan. Zelf kon ik die beslissing vroeger niet maken. Ik vond van mezelf dat ik maar moest doorgaan en dat ik niet flauw mocht zijn. Maar als zij iets voorstelde, dan durfde ik daar wel – voorzichtig – op te vertrouwen.

Door haar meedenken en motiveren heb ik doorheen de jaren verschillende stappen durven zetten: een afspraak maken bij een diëtist op een moment dat mijn eetpatroon weer wat ontregeld was geraakt, contact opnemen met een psychiater voor het zoeken naar gepaste medicatie voor slaap- en piekerproblemen, vragen aan mijn therapeut om toch wat vaker af te kunnen spreken, een nieuwe therapeut opzoeken als het toch weer wat minder ging …

En zo is de huisarts eigenlijk wel een supporter geworden in mijn herstelproces. Ze is er op de moeilijke momenten of als ik echt ziek ben, maar ze is ook mee blij en enthousiast als ik me beter begin te voelen of als ik een belangrijke mijlpaal heb bereikt in m’n leven.

Voel je nu weinig vertrouwen in je huisarts? Probeer eventueel eens een brief of mail te schrijven. Helpt het niet genoeg? Overweeg dan om eens bij een andere huisarts langs te gaan, want vertrouwen voelen is zo belangrijk!

Pierrot