Automutilatie (zelfverwonding) is met periodes heel aanwezig geweest in mijn leven, maar de laatste jaren eerder op de achtergrond. Er bestaan lijsten met heel wat alternatieven, maar mijn ervaring is dat je vooral op zoek moet gaan naar wat bij jou past. Dat kan heel erg verschillen, het kan zelfs veranderen doorheen de tijd.

Vroeger had ik een lijstje met zaken die ik moest doen vooraleer ik ‘iets destructiefs’ mocht ondernemen. Belangrijk hierbij is dat er uiteenlopende dingen opstaan. Automutilatie had bij mij niet steeds hetzelfde doel, dus dan verschillen de alternatieven.

Bij ontlading heb ik meer nood aan in een kussen slaan, of luid roepen (liefst in de auto waar niemand het kan horen), of even gaan wandelen. Bij troost kruip ik liever weg onder een dekentje. Hoe concreter het lijstje, hoe gemakkelijker je het kan gebruiken op momenten dat je het nodig hebt. Als laatste puntje stond er: iemand inlichten. Ik moest dan echt met iemand gesproken hebben.

Iemand in vertrouwen nemen, heeft vaak gemaakt dat ik niets deed. Een deel omdat je er dan niet meer alleen voor staat, soms ook als stok achter de deur.

Soms mailde ik mijn psychologe om te zeggen dat ik met haar wou afspreken dat ik niets zou doen tot onze volgende sessie. Zo’n afspraken kan je ook met jezelf maken: vandaag niet, morgen zien we wel weer.

Mijn eigen lijstje heeft mij vaak geholpen en heb ik doorheen de jaren ook wel moeten bijstellen. Het hielp niet altijd, soms liep het alsnog verkeerd, maar dan is het de kunst om jezelf niet onderuit te halen: oké, het is gebeurd, da’s jammer, maar ik probeer er nu weer opnieuw tegenaan te gaan.

Ondertussen leeft de automutilatie meer op de achtergrond, hoewel ik soms nog momenten heb waarop de ‘drang’ om mezelf te verwonden heel erg groot is. Ik probeer dat te zien als een alarmsignaal, mijn systeem dat aangeeft: er is iets waar je aandacht aan moet geven, waar je even bij stil moet staan, anders loopt het verkeerd.

Ik probeer nu ook meer te denken op lange termijn. Op korte termijn geeft automutilatie een voordeel (anders zou je het niet doen). Op langere termijn geeft het echter vooral nadelen: je moet het verstoppen, je voelt veel schaamte, je haalt jezelf onderuit en je voelt je nog meer alleen. En zo kom je in een vicieuze cirkel terecht, want ook dat moet weer verdoofd of afgestraft worden.

Ik heb lang gezocht naar iets constructief dat even snel en krachtig werkt als automutilatie, maar ik heb het tot op de dag van vandaag niet gevonden. Mij heeft het geholpen om dat te aanvaarden, vooral door te kijken naar de negatieve gevolgen op langere termijn. (Wat iets constructief niet heeft).

De grootste tegenbeweging is heel lief zijn voor jezelf, maar die vind ik zelf heel erg moeilijk. Hoewel ik ergens ook wel weet dat het oké is om onder een dekentje weg te kruipen, en gewoon even te mogen zijn.

Ook jij mag er zijn. Je bent niet alleen. Heel veel moed aan al wie hiermee worstelt.

Liefs,
Heleen