Bestaat er een leven na een eetstoornis?
Is volledig herstellen van een eetstoornis mogelijk of leef je voortaan met een vorm van een eetstoornis die je gewoon kan verdragen?
Het zijn vragen waar ik nog steeds niet echt een antwoord op weet.

Tussen de leeftijd van 17-21 jaar overschaduwden mijn eetstoornis en depressie mijn volledige leven. In die periode had ik amper tot geen dagen dat ik rust had in mijn hoofd.

Er was constant een innerlijke kritiek op alles wat ik deed.
Het nam zoveel van me af.
Het domineerde mijn functioneren volledig.
Alles stond in teken van die twee monsters in mijn hoofd.
Door de juiste hulpverlening, medicatie, omgeving en hard te werken, heb ik uiteindelijk de rust teruggevonden.

Nu zijn we ongeveer twee jaar verder en ben ik ‘stabiel’.
Ik ben altijd zeer voorzichtig in het zeggen dat ik geen eetstoornis meer heb.
Mijn leven wordt er nu alleszins niet meer door gedomineerd, maar naar mijn aanvoelen zal eten nooit meer worden zoals het was voor de eetstoornis.

Ik heb dagen dat ik er helemaal niet meer mee bezig ben.
In stressvolle, drukke of onzekere periodes kunnen de ongezonde coping mechanismen van de eetstoornis en depressie snel terug de kop opsteken. Dan moet ik steeds alert zijn en snel teruggrijpen naar wat ik in mijn therapieën heb geleerd.
‘Welke behoefte is niet vervuld, waardoor ik naar destructief gedrag zou grijpen?’

Voor mij persoonlijk was het het meer dan waard om te investeren in mijzelf om zo de eetstoornis en depressie de mond te kunnen snoeren. Het zal echter wel altijd een kwetsbaarheid blijven waar ik bedachtzaam voor ben.
Het is wel degelijk een groot verschil tussen mijn leven met een eetstoornis en depressie en mijn leven met de kwetsbaarheid hiervoor.

Uiteraard zien herstel en het leven na een eetstoornis er voor iedereen anders uit. Maar ik hoop dat iedereen het in de positieve zin kan ervaren.

Voor mij kan het alvast samengevat worden:
Nu leef ik. Ik ben aan het woord en niet meer mijn interne criticus.

L.