Met koffiegruis tussen mijn vingers druk ik op het knopje van de koffieautomaat. Een americano druppelt zachtjes in mijn tas. Ondertussen staar ik door het raam naar beneden en overloop in gedachten mijn to-dolijstje. Een taak hier, een nota daar. Nog wat analyses en commentaren schrijven en een activiteit organiseren, de stand van zaken in project D en Y nog bevragen en eens kijken hoe het staat met mijn vragen rond project Z. En dan mijn to-dolijstje aanvullen met de to do’s uit de lijstjes die nog rondslingeren op mijn bureau, in mijn mailbox en in mijn hoofd.

En tussen mijn vingers koffiegruis. Toen ik de eerste keer op het knopje drukte, verscheen de boodschap “Lekbakje legen”. Ik negeer de boodschap en druk een tweede keer op het knopje. “Lekbakje legen.” Dus draai ik de sleutel om, klap de machine open en kieper het volle lekbakje in de vuilbak. “Lekbakje geleegd. Maak uw keuze.” Doe maar een americano, want de koffie crème is me te zuur.

Ik neem de kop in mijn hand en drink een slok. De gedachten razen door mijn hoofd. Als een springbal stuiteren ze rond. Op dat moment komt een collega de keuken binnen. Ze vraagt me of alles ok is. Ik antwoord haar dat niet alles ok is, veel, maar niet alles.

Er raast een storm door mijn hoofd. De gedachten waaien binnen en ze wervelen langs elkaar. Ik heb het gevoel dat ik de pedalen verlies. Ik trap maar in het rond, maar kom niet vooruit. Dan begin ik te twijfelen aan alles en nog wat, maar vooral aan mezelf. Aan wat ik doe en niet doe, aan wat ik kan en niet kan, aan wat ik wil en niet wil. Dan weet ik het even niet. Die dipjes durven soms wel een paar dagen en af en toe wel weken aanslepen. Dat weet ik het niet meer …

Volgens de mensen rondom me heb ik een laag zelfbeeld. Kan wel kloppen, denk ik op goeie momenten. Kan zeker, want het is terecht, denk ik op slechte momenten.

Chaos in mijn hoofd.

Maar als ik dan enkele dagen later de zaken op een rijtje zet en met wat mensen rondom me praat, dan klaart het terug op in mijn hoofd. Ik kan meer dan ik denk en wat ik doe, volstaat. Het hoeft niet altijd 100% te zijn. Hoe hard het ook waait of regent, de storm gaat vroeg of laat liggen en de chaos lost op.

Een grote tip: praat erover en maak duidelijk dat je worstelt met die dingen. Dat heeft mij al vaak geholpen in elk geval om wat rust in mijn hoofd te krijgen.