Sinds een half jaar is mijn gewicht stabiel. Ik kan bijna alles terug eten en het is geen eindeloze strijd meer in mijn hoofd. Op dat vlak gaat alles goed, dacht ik, tot ik nog eens binnenstapte bij de diëtist.

Ze wilde eerst weten hoe het met me gaat en hoe mijn eetpatroon er nu uitziet. Ik vertelde dat ik me fysiek niet geweldig voelde – slecht slapen, aanhoudende hoofdpijn en vermoeidheid. Mentaal en emotioneel heb ik het ook lastig. Mocht ik meer energie hebben, dan zou ik me een pak beter voelen.

Bij het overlopen van mijn eetpatroon was het voor haar klaar en duidelijk: het is te weinig. Ik viel uit de lucht. Initieel wou ik haar niet geloven, want ik dacht oprecht dat ik goed bezig was. Maar doorheen de consultatie drong het langzaamaan door. Waar ik voordien geen eetstoornis in zag, zie ik het nu wel.

Ik voelde me ontzettend dom dat ik zelf de link niet had gelegd tussen mijn symptomen en mijn portiegrootte, dat ik de leugens van de eetstoornis zomaar geloofde. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig, omdat ik het moest weten dat het de eetstoornis was. Het voelde als falen, alsof ik herstel niet goed genoeg doe.

Deze weinig constructieve gevoelens en gedachten moest ik even laten bezinken. Het was als een klap in het gezicht, maar de confrontatie was nodig. Nu ik weet dat de eetstoornis meer aan het stuur zit dan ik zou willen, kan ik niet meer verderdoen zoals ik bezig was. Ik krijg een kans om verdere stappen te zetten.

Enkele dagen later ging ik op restaurant en had ik de drang om te bewijzen dat de diëtist ongelijk had. Ik nam een burger en nadien een dessert – iets wat ik al jaren niet meer gedaan had. “Zie je wel, niets aan de hand”, zei ik tegen mezelf. Maar ik voelde me verschrikkelijk ongemakkelijk bij het verzadigde gevoel, dus ging ik te voet naar huis in plaats van met de auto terug te keren. De dag nadien was eten opeens weer een aanzienlijke strijd. “Misschien had ze wel een punt …”, moest ik toegeven.

Er spelen terug vervelende eetstoornisgedachten door mijn hoofd, terwijl het voor de ‘reality check’ relatief stil was. Logisch, want ik had niets door en de eetstoornis kon gewoon zijn gang gaan. Nu wordt die opnieuw uitgedaagd samen met mijn motivatie om te herstellen.