De voorbije jaren zijn er wel wat hulpverleners de revue gepasseerd. Op zich niet negatief bedoeld, ik ben er immers van overtuigd dat je doorheen je traject soms nood hebt aan een andere aanpak of een andere persoon.

Achteraf bekeken ben ik bij sommige psychologen echter wat te lang blijven hangen. Het moet ‘klikken’ en als je voelt dat er na een paar afspraken geen klik komt, dan moet je in principe naar iemand anders op zoek.

Niet evident, want ik denk dan:
“Wat gaat die nu denken van mij als ik stop?
Of waar moet ik iemand nieuw gaan zoeken?
Wat als het daar ook niet lukt?
En wat met wachtlijsten?”
Dus je blijft, maar je geraakt niet vooruit.
Daarbij is het zonde van jouw en haar/zijn tijd en het geld.

Soms klikt het wel van in het begin, maar voel je na een (hele) tijd dat het toch niet goed meer werkt. Mogelijks betekent dat dat het ‘op’ is, dat je uit deze therapie alles gehaald hebt wat eruit te halen valt. Misschien heb je nood aan iets nieuws, iets totaal anders, of gewoon een andere persoon of aanpak. Of je hebt nood aan een pauze, een time-out.

Ik denk dat het belangrijk is dat je daar af en toe kan en durft bij stil te staan: waar heb ik nu nood aan? Zit ik daarvoor bij de juiste hulpverlener? Voelt dit nog goed aan?

Vroeger kon ik dat echt niet.
Bij mijn huidige psychologe krijg ik daar wel de nodige ruimte voor. De eerste sessie hebben we dat zelfs al zo afgesproken: dat ik durf aangeven als ik vind dat het niet meer werkt, of als ze iets gezegd heeft waar ik het moeilijk mee heb. De eerste keer was dat heel aarzelend, maar ik merkte dat dat er ook gewoon mocht zijn.

De voorbije jaren lastten we een time-out in toen ik behoorlijk ‘therapie moe’ was en nood had aan wat afstand. Verschillende sessies na elkaar liep ik vast, dus bekeken we of ik misschien nood had aan iets anders dan gesprekstherapie. Ik ben dan lichaamsgerichte therapie gaan doen en dat was een goede zet. Mijn psychologe bleef ondertussen supporteren aan de zijlijn.

Ik merk dat ik moet kunnen zeggen als er iets is wat ze gezegd of gedaan heeft waar ik het moeilijk mee heb. Anders blijft dat tussen ons staan en dan werkt het sowieso niet meer. Dat gewoon al mogen uitspreken is voor mij vaak al voldoende. Dat geeft veiligheid.

Bij mijn diëtiste merk ik wat weerstand bij mezelf de laatste tijd. We lijken wat minder op dezelfde golflengte te zitten. De vorige sessie wrong het heel erg. Ik kreeg het echter niet gezegd. Toen ik twee weken later opnieuw voor haar neus zat, begon ze zelf over de vorige keer. Ze had het gevoel dat er iets niet klopte. Ik kreeg ruimte om uit te spreken waar het wrong, wat ik anders wou. Ze luisterde en durfde daarbij ook naar zichzelf te kijken. Het werd een heel open gesprek en dat was fijn.

Durven uitspreken wat niet ok voelt binnen therapie is zo belangrijk, maar ook zo moeilijk. Het helpt mij soms om op voorhand een mail te sturen waarin staat dat ik iets moeilijk wil aanhalen, maar hulp nodig heb om over de drempel te geraken. Of je kan met de deur in huis vallen, dan is de stress er dadelijk af.

Liefs,
Heleen