Op reis gaan, er even van tussenuit.
Een periode waar ik vooraf altijd héél erg naar uitkijk!
De zon opzoeken, een getinte huid, zwemmen in de zee, … batterijen weer helemaal opladen.

Tot … ik naast mijn vakantiekledij blijkbaar ook mijn eetstoornis had meegenomen.
Stiekem, zonder dat ik het wist, sloop ze toch mee in de koffer!

Prikkels, overal prikkels. Een hele dag in badkledij rondlopen, regelmatig eten, een groot buffet, veel mensen, veel mensen zien eten, … Als een golf van een oceaan werd ik overspoeld. Alle controle weg. Wat is dit? Is dit wel de eetstoornis? Is er iets anders? Waarom voel ik me zo overprikkeld, onzeker, slecht in mijn vel, verdrietig, … terwijl ik hier zo hard naar uitkeek!

Ik schreef alles even neer in mijn notitieboekje en communiceerde hierover met mijn vriend (dit kostte me aanvankelijk heel veel moeite, omdat ik hem niet wou lastigvallen). Nu, er niet over babbelen, is ook niet fijn voor hem aangezien mijn humeur (lachend). De golf die me overspoelde, maakte plaats voor een golf waar ik op surfte. Emoties toelaten en kaderen. Erkenning, de eetstoornis zit nog steeds achter een klein hoekje. Heel onverwacht.

Tijdens deze reis nam de eetstoornis de controle het slechts enkele dagen van me over. BAM – grote voorsprong én overwinning voor mij! Ze zal er misschien altijd zijn, maar door schrijven, praten en voelen, vooral voelen, heb ik de controle over haar en niet omgekeerd. En dat willen we toch allemaal, controle? (lachend)

Als je dit leest, hoop ik dat je ook deze gedachten meeneemt in jouw reiskoffer.

Liefs,
Fleur