In het diepste van mijn eetstoornis, kon ik niet aanvaarden dat er iets mis met me was. Laat staan er iets aan veranderen. De stem van mijn anorexia overheerste in mijn hoofd. Het was mijn veilige hel geworden om te kunnen omgaan met de littekens die overbleven van een narcistische relatie waar een posttraumatische stressstoornis uit ontstond. Ik kon niet om met de klachten van herbelevingen, nachtmerries en angstaanvallen. De eetstoornis was mijn afleiding, mijn soelaas.

Hierop terugkijkend, zie ik hoe hard mijn ouders hun best deden om me in eerste instantie in leven te houden. Dat was niet gemakkelijk, want de anorexia maakte me tegendraads en leeg vanbinnen. Ik vind het erg om te zeggen dat ik op dat moment niet echt de wil had om nog verder te leven. Maar vandaag ben ik dankbaar voor het leven dat zij mij gaven en dat ze mijn leven achteraf gered hebben.

Ik weet dat ik echt geprobeerd heb dit te verstoppen, maar voor mijn ouders werd het beetje bij beetje duidelijk zichtbaar. Het meer en meer bewegen, het minder om minder eten, eten vermijden, desinteresse in mijn leven en minder sociaal contact.

Ik weet nog hoe we een discussie hadden over een yoghurt die ik moest eten en hoe ik er zo’n drama van maakte. De momenten dat ik mijn eigen bord wou opscheppen en niemand anders dat voor mij mocht doen. Dat ik volledige controle probeerde hebben door alles af te wegen en te berekenen. Ze hadden gelijk: ik was ziek en maakte het hele huis mee ziek.

De dag dat ze me op de weegschaal lieten staan, werd alarm geslagen. Onmiddellijk moest ik mee naar de huisarts voor advies. Toen de woorden vielen dat ik op elk moment kon doodvallen, kon het me niet veel schelen. Het verraste me ook niet. Ik had het moeilijker met het feit dat ik naar de spoed in Leuven moest gaan en alvast mijn valies moest inpakken. Ik weet nog hoe angstig ik was en hoe ik gehuild heb omdat ik het gevoel had volledig de controle kwijt te raken.

Daar heb jij, mama, met mij gewacht en we hebben er lang gezeten. Vel over been, amper de mogelijkheid om bloed van me te prikken. Op die dag drong het pas door dat er effectief iets mis met me was. Dat was een hel van een dag voor mij, maar het is dankzij mijn ouders dat ik er nog ben. Jammer dat ik die dankbaarheid pas achteraf heb beseft, want ook voor hen was dit gevecht een hel.

Mijn ouders hebben me naar verschillende specialisten gebracht, in de hoop dat zij tot de eetstoornis konden doordringen. Al die moeite die zij deden om mij de beste zorgen te bieden, terwijl ik alles afwees. De psychiater werd mijn redding, toen ze zag dat er iets meer aan de hand was en ik bij een traumatherapeut terecht kon voor EMDR. Het begin van een lang herstelproces. Maar het is nodig om te kunnen meedraaien in de maatschappij en te kunnen leven. Ik heb het nooit durven toegeven, maar de werkplekken die ik kwijt ben geraakt, was omwille van mijn stoornissen. Zelfs al kreeg ik te horen dat ik een hardwerkende en gedreven werknemer was. Mijn eigenheid ging ten onder aan mijn stoornis en daar schaamde ik mij om. Dus ik vond altijd een excuus voor waarom ik zonder werk kwam.

Aan mijn mama en papa wil ik zeggen: het is spijtig dat het inzicht in wat jullie allemaal deden voor mij pas achteraf kwam. Maar ik wil dat jullie weten dat hoewel dit geen gemakkelijk traject was, jullie er alles aan gedaan hebben om me te helpen.

Ik ben jullie dankbaar dat jullie de moed in mijn plaats niet opgegeven hebben en zijn blijven doorgaan, ook al wou ik dat toen niet. Het is dankzij jullie dat ik nu werk aan mezelf en kleine stappen kan zetten. Danku dat jullie er altijd zijn voor mij.