Ik schrijf graag. Ik zou niet zeggen dat ik het bijzonder goed kan, maar ik doe het wel graag. Meestal zijn het luchtige verhaaltjes over alledaagse zaken. Ik observeer graag mensen en hoe ze zich gedragen in groep en alleen. Kleine gebaren, oogopslagen, grimassen, mompelen tegen zichzelf.

Meestal schrijf ik over de gedragingen van anderen, maar sinds een paar maanden schrijf ik in deze blogs vooral over mezelf. Dat voelt soms wat vreemd. Ik ben namelijk een typische ‘binnenvetter’. Mijn hart ligt niet op mijn tong, ik spreek niet snel uit wat ik denk, en nog minder snel wat ik voel.

Ik ben een gevoelsmens, al slaag ik er niet altijd in mijn gevoelens en emoties te benoemen en uit te spreken. Dat wil echter niet zeggen dat de dingen me niet raken. Het betekent wel dat de buitenwereld me vaak ziet als een erg rationele, nuchtere man die alles onder controle heeft en in heel wat situaties erg kalm en onbewogen blijft. Was het maar zo. Een gladde waterspiegel verbergt soms de sterkste onderstromen.

Ik probeer al jaren mijn problemen zelf op te lossen. Meestal lukt dat, soms ook niet. Wat de eetstoornis betreft, lukte dat duidelijk niet (meer) op een gegeven moment. Via mijn eetpatroon probeerde ik bepaalde gevoelens en problemen onder controle te krijgen en mijn leven richting te geven. Niet de beste keuze, maar helaas wel een zeer effectieve en hardnekkige, zo bleek.

Het duurde dan ook een hele tijd en vroeg heel wat overredingskracht van mijn echtgenote om me te overtuigen hulp te zoeken bij de huisarts en later bij een psycholoog en een diëtiste. Na enkele jaren leek ik aan de beterhand, maar enkele maanden terug merkte ik dat ik een terugval kende. Als ik iets geleerd heb van alle consultaties, dan is het wel mijn eigen alarmsignalen herkennen.

Wat ik vroeger doorgemaakt heb, daar wil ik niet meer naar terug. Nooit meer.
Dus nam ik meteen contact op met de huisarts, psycholoog en een nieuwe diëtiste. De vorige is gestopt met haar activiteiten en verwees me door naar een collega. Zij moedigde me aan om mijn gedachten neer te schrijven en de dialogen in mijn hoofd, tussen mezelf en mijn innerlijke criticus, op papier te zetten. Dat helpt. Dat helpt niet alleen mezelf om de dingen te externaliseren, maar het helpt ook mijn partner en hopelijk ook de lezers van deze blog, door te tonen wat er omgaat in het hoofd van mensen met een eetstoornis: het voortdurende gevecht met het spookje op je schouder dat meekijkt met elke beslissing die je neemt en die elke moedige beslissing afkeurt op een subtiele of minder subtiele manier.

Mijn vrouw – dank je, mijn liefste, om al jaren mee te vechten – kon zich vaak niet inbeelden wat ik meemaakte en waarom ‘gewoon eten’ zo’n strijd is. Dat kan ze nu beter en beter. Vaak staat ze versteld van hoe ik denk en dat helpt haar om bepaalde zaken in een ander licht te zien en te kunnen plaatsen. Dat helpt haar om te begrijpen waarom sommige dingen triggerend werken en andere minder of niet. En dat helpt mij.

Dan hoeft zij niet langer Sherlock te spelen en als een detective op zoek te gaan naar aanwijzingen om mijn raadsels en puzzels op te lossen. Door mijn gedachten neer te schrijven en te proberen open te communiceren, raken die puzzels sneller opgelost.

Ben ik nu een open boek? Neen…verre van.
Ik zou best nog heel wat assertiever kunnen en willen zijn. Ontegensprekelijk is het wel een goede stap op de weg naar herstel. En als ik gaandeweg andere mensen kan aanmoedigen en af en toe een glimlach op hun gezicht kan toveren, dan is de reis op zich al de moeite waard.