Ken je het gevoel? Je voelt je boos of verdrietig of net heel blij? Voel je je soms teleurgesteld of gefrustreerd? Lijkt het soms alsof je niets voelt? Weet je niet wat of hoeveel je voelt?

Emoties (en gedachten) lijken telkens automatisch gekoppeld te worden aan gedrag.

Stel je eens even voor: Je hebt ruzie met je beste vriendin of partner. Je denkt dat dit slecht zal aflopen. Je voelt je droevig en boos. Als vanzelfsprekend wil je hieraan iets doen. De discussie voeren. Je wil wat je denkt en voelt misschien zelfs onderdrukken of verstoppen en op die manier vakkundig wegduwen. Ook dit zijn acties.

Mijn ervaring vertelt me dat wat je voelt net hoger op kan lopen en uiteindelijk kan de discussie escaleren. Bij mij kan dit uitmonden in een eetbui. Mijn emoties vinden als het ware geen rust.

Wat vind je van deze benadering? Je neemt een time-out. Pauze. Je laat wat je voelt even ‘zijn’. ‘Zijn’ zoals het exact ‘is’, op dat ogenblik. Niet meer of niets minder. Je geeft jezelf op die wijze de nodige kalmte en creëert wat afstand.

‘Zijn’ is een klein woord met een grote inhoud. Het kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Denk maar aan: ‘let it be’, ‘accepteren’, enzovoort.

Maar hoe doe je dat nu; iets laten zijn?

Mij helpt het om een check-in te doen. Ik sta stil bij waar ik iets voel in mijn lichaam en scan mijn hele lichaam. Meestal merk ik heel bewust op dat mijn handen trillen of dat ik een druk voel op mijn ogen. Soms merk ik niets speciaals op. Ook dit is meer dan goed.

Letten op je ademhaling sluit hier ook bij aan. Lukt het je om te letten op je buikademhaling? Kan je eens diep zuchten en opmerken hoe dit een verschil maakt? Het brengt rust in een moment waarin je enkel ‘bent’. ‘Zijn’ kan je dus hoogstpersoonlijk invullen.

Merk je nu die extra (adem)ruimte op? De ruimte om, pas nu, actie te ondernemen.

En nu? Ga het gesprek aan met je beste vriendin of partner! Doe wat kan en bovenal op een manier waar jij je bewust goed bij voelt.

Ik wil het voorgaande graag delen, omdat delen verbinding schept. Delen is ook een stukje zorg dragen voor. Schrijven biedt me vaak wat tijd om te bezinnen en geeft me de tijd en marge om een keuze te maken waar ik meer achtersta dan tijdens de opwelling van een impulsief moment. Erna probeer ik ook soms even buiten te gaan, of letterlijk naar een andere ruimte in huis te gaan.

Als ik nu nog steeds iets lekkers wil eten, kan het zeker en mag het ook van mezelf. Het is oké. Ik ben oké. Dankzij een tastbare time-out.