Mijn hoofd zit vol met prikkels. Hoe later op de dag, hoe meer de prikkels zich omvormen tot prikkeldraad. Een heus kluwen ervan. Het maakt dat het zich rond me nestelt. Het maakt dat de eetstoornis zich rond me nestelt. Me omvangt en bevangt. Ik voel het aan als gevangen zijn. Geen uitweg meer. Enkel minder perspectief.

Ik heb eetbuien dan als het ware broodnodig. Om mij te ontdoen van alle beladen emoties. Ik duw de moeilijke en vaak ook pijnlijke gebeurtenissen heel ver weg. Wat ik stop in mijn mond geeft me rust.  Of zo voelt het toch. Verdoving alom. Figuurlijk, maar soms word ik ook letterlijk moe. Even lijkt het of de golf aan prikkels is verdwenen.

En toch kan je de prikkeldraad doorprikken.
Je kan de draad ook ontwarren.
Tot hij je minder prikt en wellicht tot hij je niet meer prikt.

Ik doe dit door een plan in mijn hoofd op te stellen.
Je kan het ook opschrijven en bijvoorbeeld op een kaartje of briefje in je portefeuille steken.
Zo heb je het altijd bij de hand. Ik noteer op het kaartje dat een lekker bordje maken met verschillende smaken mag; bijvoorbeeld elke avond. Ik schrijf er ook een aantal affirmaties op: zinnen die positiviteit, veiligheid en kracht voor me uitstralen. En dan ook een verwijzing naar een ademhalingsoefening die je zowel voor, tijdens of na een prikkel kan benutten om je zenuwstelsel te kalmeren. Vier tellen inademen, vijf tellen vasthouden en zeven tellen uitademen. De prikkels dwarrelen als heuse zwavelstokjes naar beneden en gaan zo stelselmatig liggen. Een eetbui hoeft niet meer. Eten is niet de enige uitweg uit die enge gevangenis in je hoofd. 

Er bestaan alternatieven en deze kan je subjectief en zelf een beetje vooraf bepalen.  Je bent het waard om jezelf te bevrijden. Wees daar maar zeker van!