“Wie ben ik zonder mijn eetstoornis? Wat als ik niet meer sportief, veganistisch en slank ben?” Deze vragen hielden me vaak bezig tijdens mijn herstel, en doen dat, als ik heel eerlijk ben, af en toe nog steeds.

De verleiding van controle en uiterlijke perfectie
Ik ben altijd al onzeker geweest. Om die onzekerheid te compenseren, probeerde ik op alle vlakken goed te presteren: op school, aan de universiteit, op het werk, bij mijn hobby’s. De druk om te presteren is alomtegenwoordig in de huidige maatschappij. Net als de druk om gezond te eten en er slank en fit uit te zien. Op een bepaald moment overtuigde ik mezelf ervan dat ik gelukkiger zou zijn als ik wat slanker en sportiever was en als ik wat gezonder at. Een paar kilo afvallen zou me meer zelfvertrouwen geven, dacht ik.

Door vegan te worden en intensief te beginnen sporten, begon ik aan mijn nieuwe identiteit te bouwen. Door hier steeds verder in te gaan, werd wie ik was volledig afhankelijk van mijn uiterlijk, sport en voedingspatroon.

De prijs van schijnbare voordelen
Maar was dit nu echt wie ik wilde zijn? Zijn er niet veel belangrijkere dingen in het leven zoals liefhebben, er kunnen zijn voor anderen, dankbaarheid voelen, je eigen waarden en idealen nastreven, en blijven groeien als persoon?

Rationeel twijfelde ik nooit aan het antwoord op deze vragen. Een leven waarin ik alles over had om mijn strikt veganistische eetpatroon en excessieve looptrainingen vol te houden, was niet wat ik wilde.

Wanneer je wil herstellen van een eetstoornis, is het belangrijk de zogenaamde voordelen van de eetstoornis eens naast de nadelen te zetten. Want elk zogezegd voordeel heeft een disproportioneel groot nadeel – een prijs die je ongetwijfeld niet wilt betalen. Een prijs die simpelweg niet de moeite waard is.

Voor mij ziet die oefening er ongeveer zo uit: eerste worden op bijna elke loopwedstrijd, maar geen maandstonden meer hebben. Je goed voelen bij elke kilo die eraf gaat, maar dag en nacht aan niets anders denken dan aan eten. Overtuigd zijn van je eigen ‘gezond dieet’, maar van frustratie je ouders afsnauwen die wat olijfolie gebruiken. Trots zijn op je eigen discipline, maar niet meer met je lief of met vrienden op restaurant durven gaan. Geloven dat je op weg bent om ‘iemand’ te worden, maar alle belangrijke zaken in het leven missen.

Herstellen is kiezen voor wat er echt toe doet
Herstellen is inzien dat de zogenaamde voordelen van een eetstoornis de nadelen niet waard zijn. Het is bouwen aan een nieuwe identiteit – een identiteit die past bij wie je echt wil zijn. En die weg is niet gemakkelijk. Op moeilijke momenten helpt het om stil te staan bij de zware tol die je betaalt voor die schijnbare voordelen.

Bouwen aan een identiteit die afhankelijk is van hoe je eruitziet, is gevaarlijk. De maatschappij doet ons vaak geloven dat uiterlijk allesbepalend is. Maar dat is het niet. Het leven draait om wat er echt toe doet – en dat is veel meer dan een perfect lichaam.