Ik voelde mij na lange tijd een stuk beter en had het gevoel dat ik er weer stond. Ook het eten verliep vlotter en dat gaf rust.

Op het werk was het druk, heel druk zelfs, maar ik kon het aan, dat gaf vertrouwen. Ik stond er weer, heel stevig en niks leek dat te kunnen veranderen. 

En toen kwam die dag dat die stevigheid serieus op de proef gesteld werd.

Ik kreeg op één dag twee keer ‘slecht’ nieuws. Het eerste ging over mijn verleden. Ik merkte dat mijn systeem dadelijk mijn gevoel uitzette. Er was op dat moment geen ruimte om erbij stil te staan, dus liet ik het gebeuren. Niet veel later volgde de tweede slag in mijn gezicht. Dit keer ging het over mijn kind en dat raakt je als moeder tot in het diepste van je zijn. 

Van stevig in mijn schoenen staan en de wereld aankunnen, leek ik ineens heel erg uit evenwicht te geraken. Het kwam zo plots dat ik heel onzeker werd en dat is niet bepaald helpend. 

Mijn keel ging dicht, wat dan weer gevolgen had op het eten. 

De dagen die volgden, was het vechten om overeind te blijven. Ik heb veel gebabbeld, met verschillende mensen. Vooral omdat ik niet goed kon verstoppen dat er iets scheelde en anderen mij soms bezorgd aanspraken. 

In een lichte paniek ook mijn therapeut gecontacteerd. Het kon toch niet dat dat zo plots was veranderd? Waarom was ik zo uit evenwicht en kreeg ik het maar niet gekeerd? Haar antwoord: “Geef jezelf wat tijd.”

Aanvankelijk voelde ik mij niet helemaal begrepen, maar ze bleek gelijk te hebben. Na een aantal dagen voelde ik dat het wat beter werd, dat er weer wat ruimte in mijn hoofd kwam. 

Ik leer hieruit dat ik mezelf wat tijd moet/mag geven en er meer op mag vertrouwen dat ik dat evenwicht wel steeds terugvind, ook al lukt dat niet direct.

Ik leer hieruit dat ik af en toe wat milder mag zijn voor mezelf, dat ik soms uit evenwicht màg zijn als plotse heftige dingen op mijn pad komen. 

Liefs,
Heleen