Drie weken geleden ben ik geopereerd aan mijn knie. De ingreep verliep vlot, de revalidatie startte drie dagen later. Op krukken hinkelde ik de groepspraktijk binnen. Na een halfuur masseren en losmaken klonk de kinesiste positief. “Dit komt goed”, zei ze, “jouw knie zit al soepel en bewegen lukt al goed.” Ik haalde diep adem en zuchtte opgelucht.

Twee weken later lig ik opnieuw op de massagetafel. De kinesist wrijft over mijn been en duwt op een plek onder mijn knie. “Hier doet het pijn, zeg je?” Ik trek een grimas. Hij weet genoeg. Overbelasting luidt de diagnose. Ik heb de afgelopen week te veel oefeningen gedaan en te lang gefietst. Net dat waar mijn diëtiste me voor gewaarschuwd had. Tijdens onze laatste sessie zei ze me dat de eetstoornis dit moment zou aangrijpen om me terug meer te laten bewegen of minder te doen eten. Ondanks die waarschuwingen zat ik toch langer op de fiets dan goed voor me was. 

Dus loop ik nu gefrustreerd rond. Omdat ik zo stom was om me toch te laten vangen door de eetstoornis en omdat ik nu terug bij af ben. Ik mag een week nauwelijks iets doen om mijn knie zoveel mogelijk te ontlasten en terug te laten herstellen. Net nu stuurt de diëtiste een berichtje om een nieuwe afspraak in te plannen. Ze vraagt me hoe het gaat. Ik stuur haar in enkele woorden wat er aan de hand is en dat ik baal van hele dagen stil te moeten zitten. Ik laat haar ook weten dat ik merk dat ik opnieuw vaker aan eten en niet-eten denk. De eetstoornis eist zich opnieuw een prominente plek op in mijn hoofd nu ze voelt dat ze wat ruimte krijgt.

De diëtiste antwoordt snel: “Goed dat je het zelf aanvoelt dat het wat te enthousiast was. Wees heel attent dat de eetstoornis zich niet komt moeien in het revalidatieproces. Zij heeft andere plannen voor het bewegen, dus probeer dit direct af te blokken en echt wel vast te houden aan het schema van de kiné, niks meer. Het zal je op lange termijn enkel maar voordeel opleveren, stap voor stap. Probeer voldoende te blijven eten en de voeding ook echt te zien als iets wat je lichaam nu hard nodig heeft voor het revalidatieproces. De eetstoornis zal niet akkoord gaan, maar dat is oké. Herprogrammeren en even ambetant terugdoen tegen Colette (zo noem ik mijn eetstoornis) met oog op herstel, je motivatiefactoren en je lichaam terug sterk en gezond krijgen.”

Ik baal. Ik had het gevoel dat het best goed ging vlak voor en na de ingreep. Maar het enthousiasme om terug te kunnen bewegen in combinatie met een eetstoornis die haar kans zag en greep – en ik die er zelf wat te snel in meeging omdat ik echt wel gewoon ook graag sport – heeft me nu even ingehaald. Dus terugschakelen en me flink houden aan de opdrachten die ik krijg van de kinesist, van de diëtiste, van mijn vrouw …

… en van mezelf. Want ik wil nog steeds beter worden. Fysiek én mentaal.