Van bij het begin van mijn herstel hoorde ik regelmatig (via hulpverleners, in boeken/podcasts) dat herstel van een eetstoornis vaak ‘niet lineair is’ en ‘dat het een lange weg is’. Op de één of andere manier dacht ik dat dit bij mij niet het geval zou zijn 🙂 dat ik ‘dit wel even zou doen’ en ‘het snel achter mij zou kunnen laten’.

Niets bleek minder waar natuurlijk.
Ook mijn herstel is niet lineair en al een lange weg geweest.
Een weg met veel bochten en hobbels.
Met pieken en dalen.

En vooral: met veel vallen en weer opstaan.

Het voelt soms eindeloos
met momenten zinloos
alsof ik gewoon ter plaatse trappel
of zoals de Processie van Echternach:
drie stappen vooruit, twee stappen achteruit.

Op momenten dat ik de moed dreig te verliezen, is het zoeken naar wat me kan helpen om te blijven doorgaan. Ik heb al gemerkt dat ik hiervoor een heel arsenaal aan hulpmiddelen nodig heb. Want wat de ene keer helpt, helpt de andere keer niet. Het is altijd weer uitproberen. Soms helpt een goed gesprek met mijn therapeut of diëtiste.

Erover praten met mijn man of een goede vriendin. Een andere keer helpt een wandeling in de natuur. Of ‘het willen herstellen’ even loslaten en me focussen op leuke dingen die me energie geven. Nog een andere keer helpt het om me te focussen op waar ik naartoe wil in mijn leven en op wat er echt toe doet voor mij. (En nee, dat is niet mijn gewicht of hoe ik eruitzie!)

In het afgelopen jaar kwam ‘mijn duwtje in de rug’ ook regelmatig van een liedje, namelijk ‘Try Everything’ van Shakira (uit de film Zootropolis).

“Birds don’t just fly, they fall down and get up”

Deze zin in het bijzonder geeft me de kracht en moed om verder te gaan. Niet op te geven. Ondertussen beschouw ik het als ‘mijn herstel-lijflied’.

Dit lied helpt me om liever en milder te kijken naar mezelf en de weg die ik ga.
In de plaats van: “Het heeft geen zin. Het lukt me nooit. Ik kan maar beter opgeven.” Zeg ik tegen mezelf: “Stap voor stap. Kijk eens waar ik al gekomen ben. Ik weet niet waar ik uit zal komen, misschien zal ik nooit helemaal vrij zijn van de eetstoornis, maar elke stap die ik zet, is het zooo waard en maakt zoveel meer leven mogelijk.”

In de plaats van: “Ik kan het niet. Het is onmogelijk. De eetstoornis is te sterk en is er al te lang.” Zeg ik tegen mezelf: “Wie of wat heb ik nodig om terug op te staan? Ik hoef het niet alleen te doen. Ik mag om hulp vragen. Die vogeltjes zijn vast ook niet alleen als ze leren vliegen 🙂 ”

In de plaats van: “Zo moeilijk kan het toch niet zijn. Wat ben je hier slecht in.” Zeg ik tegen mezelf: “Herstellen van een eetstoornis is echt niet zo simpel. Het is een zware opgave. Niet voor niets zeggen sommige mensen dat het het moeilijkste is wat ze in hun leven ooit gedaan hebben. Ik doe mijn best. Ik ben moedig en dapper dat ik deze strijd aanga.”

Deze mindset maakt de weg niet minder lang of hobbelig,
maar het is wel aangenamer om zo te stappen;
met een lichter hart,
met mensen om me heen,
met meer geloof in mezelf en mijn weg.