Ooit woonde ik erin.
Mijn mama’s beschermende buik vormt de ronde hoeksteen van mijn eetstoornis.

Deze laatste is intergenerationeel gekleurd in mijn geval. Mijn moeder heeft eenzelfde, haast kwetsbare bewustwording rond voeding en alles wat erbij komt kijken. Het hoe, waarom en wanneer zijn met elkaar verstrengeld, net als een navelstreng een mama verbindt met haar kind. Voeding heeft ons steeds verbonden en ook de angst errond. Voedsel verbindt ons. Nu nog evenveel dan toen.

Die buik van haar en die van mij zijn één. Nu zijn we daardoor twee handen op één buik. Een plek om in te wonen, een ruimte voor ons om samen te zijn. Mijn mama is top. Haar handen zorgen ondanks alles voor mij.

Als klein meisje vertelt ze me dat ze geen koolhydraten at toen ik in haar woonde. Ze wil niet aankomen, meer nog ze wil zelfs afvallen. En haar wil geschiedde: ik kom ter wereld; mager en bewust gezond. Mager en te bewust (on)gezond?

De kijk op mezelf en onze haast symbiotische band kleurt van kleins af mijn blik. Niet enkel onze gesprekken draaien nog steeds dagelijks om gewichtsverlies en niet mogen bijkomen, maar ik zie ook bepaald gedrag telkens terugkeren. Zo gaat ze bijvoorbeeld slapen met dozen koekjes verstopt in haar kamerjas. Spreuken als ‘je moet eten om emoties van je af te kunnen gooien’ of ‘je moet eten voor de honger die komt’ kleuren elke kamer in huis.

Een buik betekent dus veel meer dan enkel een spijsverteringsstelsel voor me. Het heeft me letterlijk en figuurlijk gemaakt tot wie ik ben. Verbinding alom.

Van mijn psychologe kreeg ik de tip om een doorzichtige bubbel rond mij te visualiseren. Eentje die me duidelijk toont waar de grens ligt tussen mijn moeder en ik. De bubbel is doorzichtig zodat constructieve communicatie mogelijk blijft, want daarin zijn we samen sterk. Maar wat van mijn moeder is, blijft dankzij de visualisatie bij haar. Ik hoef me niet één te voelen met haar (eet-)problemen.  Ik leer zo om mijn twee handen op de eigen buik stilaan maar zeker te leggen.

Dankzij deze techniek kan ik, eindelijk, beter voor mezelf zorgen en zo bovendien nu voor mekaar!