Enkele jaren geleden, vroeg ik aan de ervaringsdeskundigen van ANBN op het inloopmoment wanneer zij ‘de klik’ maakten. Wanneer besloten zij om tegen de eetstoornis te vechten en niet op te geven? Ik verwachtte een groot kantelpunt, alsof daarin de oplossing verscholen zat. Maar ze herinnerden zich geen ‘klik’. Voor hen was het geen knop die je moest omdraaien, eerder de optelsom van alle kleine stapjes die ze zetten in herstel.

Waar het ongeveer begon
Wanneer ik enkele maanden later in opname was (voor een depressie), bereikte mijn eetstoornis een hoogtepunt. Ik had het niet meer onder controle en dat maakte mij ontzettend bang. De eetstoornis controleerde mij. Ik had niets meer te zeggen.

Die angst deed me beseffen dat het zo niet verder kon. Toch lukte het mij niet om voor herstel te kiezen. Ik had de wil en de kracht niet om ertegenin te gaan.

De ene optie was kiezen voor herstel, de andere optie was kiezen voor de eetstoornis. Geen van beide zag ik zitten, dus ik hield me vast aan de eetstoornis terwijl ik er afstand van probeerde te nemen.

Storm
Die tegenstrijd zorgde voor chaos. Het werd moeilijker om mezelf te ‘controleren’ omdat ik mezelf toeliet om af en toe te eten. Mijn hongergevoel werd wakker en ik vocht ertegen – hard. Wanneer ik ‘te’ veel had gegeten, greep ik terug naar restrictie.

Zo schommelde ik van links naar rechts en weer terug; niet alleen in motivatie voor herstel, maar ook in gewicht. Snel bijkomen maakte me extreem bang; wat als het niet zou stoppen? Snel weer afvallen zorgde tijdelijk voor opluchting, maar tegelijkertijd voelde ik me gefaald in herstel.

Volgens mij was dit niet hoe herstel er zou moeten uitzien. Ik zag een perfect plaatje van herstel voor mij en daar voldeed ik niet aan. Ik was kwaad op mezelf en de afkeer tegenover mijn lichaam nam toe. Zo bleef ik mezelf restricties opleggen, wanhopig op zoek naar de ‘balans’ die ik was kwijtgeraakt.

Geleidelijk aan
Ondanks de constante strijd tussen herstellen en niet herstellen, ging ik aan de slag met een team van hulpverleners. Ze moedigden het gezonde stuk in mij aan en wezen me erop wanneer de eetstoornis aan het stuur zat.

Zo leerde ik dat de eetstoornis voortdurend op zoek is naar weke plekken. Herstel draait voor mij vooral om lief, zacht en mild zijn voor mezelf. Ik moest aandacht geven aan die weke plekken en er zorg voor dragen.

Beetje bij beetje kon ik afscheid nemen van de restrictieve gewoonten en gedachten van de eetstoornis. Ik leerde vertrouwen op de signalen van mijn lichaam en er kwam steeds meer balans; in motivatie voor herstel en in mijn gewicht. Dat bracht rust. Tegelijk ervaarde ik opnieuw hoe het is om te leven. En ik wil niet dat de eetstoornis dit ooit nog van me afpakt.