Sommige vriendschappen hoef je niet uit te leggen, je voelt het gewoon. Zo is de vriendschap met mijn hond (Lexi). Ze is meer dan een huisdier: ze is mijn maatje, mijn steun en toeverlaat en staat altijd aan mijn zijde.

Of het nu een blije ochtendwandeling is of een rustige avond in de zetel, ze weet altijd precies wat ik nodig heb. Ze vraagt niets meer van mij dan liefde en ik krijg er zo veel meer van terug. Als je een dag bent weggeweest, is ze superblij. Als je gewoon eventjes naar de brievenbus bent geweest, is ze even enthousiast. Haar kwispelende staart na een lange dag of de manier waarop ze kijkt als ik nog maar mijn jas aandoe … het zorgt er voor dat elke dag een stukje minder zwaar wordt.

Wat Lexi zo bijzonder maakt, is haar onvoorwaardelijke liefde. Ze oordeelt niet; ze wordt niet boos en vindt me geweldig, zelfs op dagen dat ik dat zelf niet doe. Ze herinnert me eraan om te genieten van de kleine dingen: een frisse neus halen, even in het gras rollen (dit laat ik wel aan haar over) en gewoon aanwezig zijn.

Tijdens mijn opname miste ik haar en zij miste mij even hard. Ze was onrustig en wachtte de hele dag tot ik terug thuiskwam.

Toen werd het voor mij duidelijker dan ooit:

Mijn hond is meer dan een vriend, ze is familie.
En eerlijk? Ik zou me geen leven zonder haar kunnen voorstellen. Mijn hond is mijn beste vriend en ik ben elke dag dankbaar dat ze in mijn leven is.

Liefs,
Caro