Herstellen van een eetstoornis is geen rechte lijn. Het is vallen en opstaan, hoop en wanhoop, dagen waarop je denkt dat je sterker wordt en dagen waarop alles te zwaar lijkt. Maar als er één constante was in mijn herstel, dan was het mijn mama. Zij was mijn steun, mijn veilige haven, degene die bleef geloven in mij, zelfs op momenten dat ik dat zelf niet meer kon.

Vanaf het begin deed mijn mama haar uiterste best om mij te begrijpen. Ook al was dit niet makkelijk, zeker omdat ik het zelf eigenlijk allemaal niet wist. Ze probeerde me niet te dwingen of te zeggen dat het allemaal in mijn hoofd zat. In de plaats daarvan luisterde ze, stelde ze vragen en probeerde ze te begrijpen hoe moeilijk het was voor mij. Haar liefde en geduld zorgden ervoor dat ik me minder alleen voelde.

Soms waren het de kleinste dingen die het meeste betekenden. Een kaartje dat op mijn bureau lag toen ik thuiskwam, een knuffel zonder woorden of gewoon bij mij zijn, terwijl ik worstelde met mijn gedachten. Ze hielp me om opnieuw mijn kleine gelukjes te vinden, terug te genieten van eten en dit zonder druk of oordeel. Deze momenten hielpen me stap voor stap een stukje dichter bij herstel.

Er waren momenten waarop ik dacht dat ik nooit zou genezen. Dat de eetstoornis altijd een deel van mij zou blijven. Maar mama weigerde dat te accepteren. Niet op een harde of confronterende manier, maar door me telkens weer te herinneren aan wie ik was buiten mijn eetstoornis. Ze zag het licht in mij, zelfs toen ik dat zelf niet meer zag.

Mijn mama en ik groeiden samen in dit proces. We leerden communiceren, onze emoties delen en elkaar beter begrijpen. Onze band is sterker dan ooit en ik ben haar dankbaar voor elke stap die ze met mij heeft gezet.

Voor iedereen die worstelt met een eetstoornis: je bent niet alleen. En als je iemand hebt die net zoals mijn mama onvoorwaardelijk achter je staat, weet dan dat dat een van de krachtigste dingen is die je kunt hebben op je weg naar herstel.

Liefs,
Caro


Plaats een reactie