Ongeveer zeven jaar geleden was het moment waarop ik ontdekte dat je een eetstoornis had. Ik herinner het me als gisteren. Midden in de nacht werd ik klaarwakker, het moment waarop alle puzzelstukken in elkaar vielen. Ik ging online op zoek naar informatie en vinkte alle symptomen van het lijstje van het UZ Gent af. Heel erg veel informatie was er toen niet en al zeker niet over mannen met een eetstoornis.

Ik ging alléén naar de huisarts om te bespreken hoe we dit best zouden aanpakken. Want je wou geen hulp, er was geen probleem en ik hoefde me nergens zorgen om te maken.

Je zei dat ik niet moest overdrijven en je duwde me weg.

Ik botste telkens op jouw muur. Ik volgde mijn buikgevoel en was zeer vastberaden om jou tot bij de gepaste hulpverlening te krijgen.

De afgelopen zeven jaar waren de hel, een echte hel door alle spanningen, de discussies, het eindeloze gevecht, de slapeloze nachten, de vermoeidheid, de machteloosheid, de rollercoaster aan emoties, het verdriet, de zwaarte, de angst, de paniek, het verlies, de leugens, de stress, de hoop en wanhoop. Ik heb het allemaal doorvoeld. De bezoeken aan de psycholoog, de diëtiste, de dokter, de psycholoog, de diëtiste, …

De jarenlange zoektocht naar de juiste hulpverlening met een multidisciplinaire aanpak, naar de juiste mensen die de complexiteit van een eetstoornis ten volle begrijpen. We hebben al een heel lange weg afgelegd.

Het heeft mij uitgeput. Emotioneel zat ik erdoor, op mijn tandvlees, ontdaan van al mijn veerkracht. Ik zorgde niet meer voor mezelf, jij stond op de eerste plaats.

Ik voelde me schuldig wanneer ik niet thuis was. Ik maakte me zorgen of je wel voldoende zou eten, zou uitbraken, weeral een extra toertje zou gaan lopen of wat extra spierkrachtoefeningen zou doen, want je had er nog niet genoeg gehad.

Ik was alléén maar bezig met jou.

Ik zag je verder wegglijden in de eetstoornis en voelde mij verantwoordelijk omdat jij door deze ziekte niet in staat was om voor jezelf te zorgen, om jezelf voldoende te voeden om te kunnen leven. Ik voelde mij verantwoordelijk, want als er iets met jou zou gebeuren, dan zou ik mezelf niet kunnen vergeven dat ik het niet genoeg heb gedaan. Verpletterend is dat, dag in dag uit.

“Hoe ga jij voor jezelf zorgen? Wat doe jij nog voor jezelf? Waar haal je plezier uit? Waar krijg je energie van? En jij? Dit is het allerbelangrijkste,” zei iemand onlangs tegen mij …

Zorg voor jezelf, laad je batterijen geregeld op, doe dingen die je energie geven, laat los, geef jezelf ruimte, ga koffiedrinken met vrienden, schrijf en hou een dagboek bij. Ga wandelen, dansen en luidkeels meezingen op je favoriete muziek, wees creatief en doe iets met je handen, lees een goed boek, doe wat yoga en probeer te ontspannen. Blijf in verbinding gaan met jezelf en anderen rondom jou.

Zorg voor jezelf!