Er was een tijd dat mijn wereld klein was. Niet omdat ik het wilde, maar omdat mijn eetstoornis me steeds verder opsloot in mijn eigen hoofd. Alles draaide om eten, niet eten, compenseren, controleren. Er was weinig ruimte voor iets anders. Nu, als ik terugkijk, besef ik pas écht hoeveel ik gemist zou hebben als ik niet voor herstel had gekozen.

Zonder herstel …

… zou ik niet terug kunnen sporten. Niet op een gezonde manier, niet met plezier. Vroeger was bewegen een ‘moeten’, een manier om te verdienen, te compenseren. Nu is het weer iets wat mijn lichaam sterker maakt, iets dat me energie geeft in plaats van energie vreet. Ik sport omdat ik het wíl, niet omdat ik het moet.

… zou ik niet met vriendinnen op vakantie kunnen. Vroeger zouden gedachten aan eten, schema’s en controle mijn koffer gevuld hebben in plaats van bikini’s, zonnecrème en goesting in avontuur. Nu kan ik echt genieten van de momenten van lachen, ontdekken, loslaten. Nu draait vakantie om vrijheid, niet om angst.

… zou ik niet spontaan op restaurant durven gaan. Geen keuzestress meer aan tafel, geen lijstjes in mijn hoofd, geen paniek omdat iets anders loopt dan gepland. Vandaag kies ik waar ik zin in heb. Eten is weer gezelligheid en dat is enorm fijn.

… zou ik zoveel warme momenten gemist hebben. De kleine dingen – een picknick in het park, een familiefeest zonder drama in mijn hoofd, een avondje op café met vrienden – lijken misschien onbenullig. Maar voor mij zijn ze het bewijs dat ik terug leef en niet overleef.

Had ik niet voor herstel gekozen, dan was ik blijven leven in zwart-wit.
Nu leef ik in kleur.

Het was geen makkelijke weg, en soms is het dat nog steeds niet. Maar elke stap richting herstel was een stap terug naar mezelf. Naar vrijheid, plezier, verbinding.

En eerlijk? Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen.

Liefs Caro