Ik neem het stukje frangipanetaart met rabarber en leg het op mijn bord. Met een houten vorkje duw ik er een stuk van en prik het op de tanden van het stukje bestek. Ik steek het in mijn mond en laat het erdoor rollen. Ik proef hout, fris en zuur van de rabarber en veel zoet van de frangipane. Ik kauw een paar keer en slik het stukje taart door.

“Ga meer uitdagingen aan en doe gewoon mee met de groep, wanneer je ergens bent”, zei mijn diëtist me de laatste keer.

Dus sta ik nu met een bordje en wat taart op een verjaardagsfeestje met enkele oude studiegenoten. We hebben elkaar in jaren niet gezien, maar zodra onze blikken kruisen, zijn we terug twintig. Niet dat we nostalgisch zijn ingesteld, we praten heus niet enkel over toen. We hebben het over waar we mee bezig zijn, wat de plannen zijn voor deze zomer, wat we de laatste jaren hebben gedaan. We praten over kinderen, schoolfeesten, vrienden, televisieseries, reizen … Kortom, over alles waar volwassenen over praten. We praten niet over het feit dat ik twintig jaar geleden zonder problemen kon leven op junkfood. Ik at soms een week enkel snoeprepen, omdat dat goedkoper was en ik daardoor geld kon sparen om het nieuwe album te kopen van de band waar ik zo’n fan van was. Gezond was dat zeker niet, maar het was wel een periode waarin ik zorgeloos en gedachteloos met eten omging. Ik at gewoon wat me voorgeschoteld werd, stelde er weinig tot geen vragen bij. Mijn relatie tot voeding? Hu? Wat een vraag stel je me nu?!

Hoe anders is het nu ik hier sta met mijn kartonnen bord. Ik doe er even over om te kiezen tussen het ruime aanbod aan desserts. Een van de aanwezigen is bakker en hij heeft zijn volledig assortiment aan taarten hier tentoongesteld. Hoewel het er allemaal erg lekker uitziet en ik de mensen rondom me hoor zeggen “Niet kiezen, allemaal nemen!”, moet ik mezelf ervan overtuigen gewoon mee te doen met de groep. Ik schuif tenslotte een spie frangipanetaart op mijn bord en eet er een stuk van.

Mijn vrouw kijkt me aan en knikt bemoedigend. Ik eet het stuk op en zet mijn bordje weg. Naast me hoor ik Tom even kreunen: “God, met die rabarber …Fris! Een combinatie die werkt.”

Dat kan ik nog niet zeggen. Ervan genieten lukt me nog niet, maar dat komt wel. Stapje of beter gezegd – spie per spie.