Het lijkt alsof het me niet veel kan schelen welke kleren ik draag, maar onder die valse nonchalance schuilt lichte paniek als ik nog maar aan mijn kleerkast denk. Die is gevuld met kleren waar ik me min of meer comfortabel in voel: donkere losse kleren om mijn lijf mee te verstoppen en om er zo weinig mogelijk mee geconfronteerd te worden.

De afgelopen jaren kocht ik enkel schoenen, jassen en sportkledij. Heel af en toe koos ik een oversized T-shirt of trui uit de rekken – zonder te passen zo snel mogelijk de winkel uit. En wanneer ik met iemand een kledingwinkel binnenga, doe ik maar alsof. Ik kijk naar de kleuren, bestudeer de patronen en voel aan de stoffen. Meer niet.

Dat is veel gemakkelijker dan te moeten nadenken over hoe een kledingstuk op mijn lijf zou staan.

In mijn kleerkast zitten een paar stuks die ik vroeger in een onbezonnen bui of onder lichte druk kocht, maar uiteindelijk nooit durfde aandoen. Op een of andere manier voel ik me belachelijk wanneer ik ze aantrek. ‘Hoe zie jij er nu uit?’, hoor ik mezelf denken. Alsof de outfit een bedrieger blootlegt. Dus trek ik de kleren meteen weer uit en hang ze netjes terug.

Typisch vrouwelijke kledij voelt vreemd en ongemakkelijk op mijn lijf. En ik weet niet of dat het gevolg is van jarenlang mijn lijf te verstoppen onder slobberige truien en wijde broeken, of dat het te maken heeft met mijn genderidentiteit. Is het simpel te verklaren door mijn lijf dat niet gewend is om kleren te dragen die aansluiten en vormen tonen, of gaat het veel dieper?

De twijfels voeden de paniek wanneer ik terugdenk aan de kleren in mijn kast en de persoon in de spiegel.

Ik zou graag op zoek gaan naar kleren waar ik me goed in voel, niet alleen veilig, en mijn eigen kledingstijl ontwikkelen. Iemand raadde me aan om rond te kijken op Pinterest en op te slaan wat ik leuk vind. Maar ik durf niets leuk vinden; ik zie een outfit, ik vind het mooi op het prachtige model en denk meteen aan hoe belachelijk ik er zou uitzien.

Het is kilometers ver uit mijn comfortzone, maar toch wil ik ermee aan de slag gaan. Ik probeer het te zien als een nieuwe kans om te oefenen in mild zijn en mezelf toelaten te experimenteren. Hopelijk kan ik zo mijn kleerkast beetje bij beetje aanvullen met kleren die een verlengde zijn van wie ik ben.