Ondertussen is het al een aantal weken geleden dat mijn wereld even volledig stilstond. Het verleden had mij ingehaald en zorgde ervoor dat ik stevig uit mijn evenwicht werd getrokken.

Het begon met een telefoongesprek. Een vlaag van misselijkheid kwam over mij heen. Niet veel later ging het licht uit. Stappen was moeilijk en ook praten lukte niet zo goed. Dissociatie, het blijft iets heel onwerkelijk, maar ik besefte wel dat het dit was wat mij overkwam. Het vervelende was dat ik nog op mijn werk was. Eerder tegen het einde van de werkdag, waardoor er niet veel volk meer rondliep. Ik had echter wel hulp nodig. Het leek eeuwen te duren vooraleer ik een bericht getypt kreeg dat ik naar drie mensen verstuurde. Door het gebrek aan focus en een hoofd vol waas was het moeilijk om woorden, laat staan zinnen te formuleren.

Eén van deze drie schatte de situatie correct in en probeerde met korte vragen (en antwoorden) tot mij door te dringen.

De waas bleef echter aanhouden. Ik probeerde zaken uit die normaal helpen om weer contact te krijgen met de realiteit, maar niks werkte.

Op één of andere manier ben ik thuis geraakt. Daar waren er dadelijk mijn twee kinderen die mij nodig hadden en mij zo stilaan terug naar de realiteit trokken. Dat in combinatie met het gevoel van veiligheid van mijn eigen huis maakte dat de waas stilaan wat opklaarde.

Ik bleef wat geschrokken achter. Het was al lang geleden dat dit me zo zwaar was overkomen én dat ik zoveel moeite moest doen om eruit te geraken. Beangstigend.

Een paar dagen later bel ik mijn psycholoog en vertel haar wat er gebeurd is. Ze geeft aan dat ze het een normale reactie vindt op een abnormale situatie. Ze probeert mij gerust te stellen door te zeggen dat dit oké is en dat ik tijd moet nemen om weer wat tot rust te komen.

De dagen/weken gaan voorbij en ik merk dat alles mij zwaar valt. Daarbij valt de wereld niet stil: het huishouden moet draaiende gehouden worden, zieke kinderen opgevangen …

Ik worstel met mezelf, blijf zeggen dat ik me flink moet houden, dat ik rechtop moet blijven staan.

Tijdens een sessie bij mijn psycholoog wordt duidelijk dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik zo zwaar reageer op ‘een onnozel telefoongesprek’ waardoor al de rest ook te zwaar is geworden. Mijn psycholoog probeert mij wederom duidelijk te maken dat dit niet zomaar een stom telefoongesprek was, maar dat het mij terug gekatapulteerd heeft naar het verleden en ik hierdoor alles opnieuw beleef. Ze geeft aan dat het heel normaal is dat ik hiervan moet herstellen.

Stilaan begin ik te aanvaarden dat ik door een moeilijke periode ga en het dus oké is om mij nu niet goed te voelen.

Ik stap naar mijn directe baas en leg uit wat er aan de hand is. Ze reageert heel lief en bezorgd. Er worden wat mogelijkheden besproken om mijn werk wat te verlichten. Ik merk dat ik nadien opgelucht ben dat ze op de hoogte is en ik mag laten weten wanneer het een dag echt niet lukt om te komen werken. Het haalt de druk eraf en dat geeft weer een beetje ruimte.

Ik ben heel snel overprikkeld en ook wel onverdraagzaam. Ik probeer een evenwicht te zoeken in het mij afzonderen van alles en iedereen om zo weinig mogelijk prikkels binnen te krijgen en sociale contacten aangaan. Ik merk immers dat ik dat laatste ook nodig heb om wat energie uit te halen. Het is echter een dunne lijn: het voelt snel aan als te veel en grenzen bewaken is niet mijn sterkste kant.

Ik probeer mild te zijn voor mezelf: het is oké om het nu moeilijk te hebben.
Ik probeer bewust stil te staan bij dingen die mij energie geven, ook al is het maar een beetje. Ik probeer hulp te aanvaarden en tijdig aan de alarmbel te trekken.
Maar bovenal probeer ik te geloven dat het weer beter wordt en dit niet eeuwig blijft duren.

Liefs,
Heleen