Korte afstanden
Langere tochten
Uitdagende marathons
Steeds zwaardere trails
Ultralopen

Grenzen verleggen …

Wat twaalf jaar geleden begon als een onschuldige hobby, ontaardde langzaamaan in een obsessie. Een verslaving … een vorm van valse controle. Wat begon als ‘je hoofd leegmaken’ werd ‘nog meer in je hoofd kruipen’. Lopen als oplossing voor elk ongemakkelijk gevoel, lopen als verdoving om niet meer te voelen. Lopen wordt weglopen, wordt wegvluchten, wordt doodlopen en verloren lopen in je hoofd. Met je sporthorloge, je nieuwe levenskompas.

Ik zie wat jij niet meer ziet.

Je creëerde een nieuwe identiteit, die van ‘de loper’, aanbeden voor je doorzettingsvermogen en het opzoeken en verleggen van je grenzen. Geprezen voor je consequent gedrag. Elke sportfanaat geeft je kudos  – erkenning en waardering voor wat je hebt bereikt.

Maar de keerzijde is duister en diepgeworteld: de onzekerheid, de zoektocht naar erkenning en waardering, de angst, de onderdrukking van elke emotie … Niemand ziet hoe kritisch en ontzettend hard je voor jezelf bent. Hoe veeleisend je bent en dat je jezelf onnodige extremen oplegt die de grenzen van normaal ver overschrijden.

Ik zie wat jij niet meer ziet.

Elke dag, elke dag van de week een loopje: ‘Daar doe ik toch niets verkeerd mee’, zei je. Afgelopen jaren ging er geen enkele week voorbij waar je niet hebt gelopen. Ik kan mij alleszins geen rustmomenten meer herinneren. Trainingsschema’s, loopwedstrijden, marathons en trailruns volgden elkaar in sneltempo op, doelen werden bepaald en weekends werden ver op voorhand volgepland. Alles in functie van lopen. Rustperiodes werden losloopperiodes, ‘op ‘t gemak loslopen’ zei je, ‘even de benen losgooien’.

Elk signaal van je lichaam negeer je of ben je je helemaal niet bewust van … De oplossing voor een pijntje, blessure of ongemak is loslopen en bewegen. Kan er niet gelopen worden dan is het fietsen, lange wandelingen of spierversterkende oefeningen. Vaak wel meerdere combinaties op één dag. Het is nooit genoeg, nooit hard genoeg, nooit intens genoeg. Het moet altijd maar meer …

Ik uitte heel vaak mijn bezorgdheid om je gezondheid, je vermoeidheid, je energielevel, je zichtbare ondergewicht, je koude grauwe handen, je trillend lijf, je ingevallen kaken, je blessures en je niet aangepaste voeding. Ik wijs je op de signalen die je lichaam je geeft, maar ik zie wat jij niet meer kan zien. Colette heeft je gedachtegang volledig overmeesterd. Ze maakt van bewegen bewegingsdwang. Ze brengt je neurotransmitters dopamine en serotonine volledig in de war, ze zijn beïnvloed en misleid. Elke loper die je ziet is een trigger, een trigger om weer je loopschoenen aan te trekken.

Ik sta aan de zijlijn en roep, maar mijn stem wordt niet gehoord. En mijn bezorgdheden, die worden gewoon aan de kant geschoven. ‘Je gaat me dit toch niet afnemen? Jij moet maar eens in therapie om met mijn lopen te leren omgaan. Ik zoek nu eenmaal graag mijn fysieke grenzen op. Je gunt het mij gewoon niet. Je zal toch moeten leren leven met mijn hobby’, de stem van Colette luidkeels aanwezig.

Ik zie wat jij niet meer ziet.

Je wereld en je leven daarbuiten verdwijnt, een dag niet lopen bestaat niet meer. Bewegen is prioritair aan alles, zelfs aan je relaties met vrienden en familie en aan je relatie met mij. Je eetstoornis legt zo’n grote druk op je leven dat er steeds minder ruimte overblijft voor jou en voor wie je liefhebt – en ik zie hoe je daar zelf ook onder lijdt, ook al lijkt het soms alsof je bewust voor de dwang kiest, terwijl die in werkelijkheid jou vasthoudt.

Liefje, ik hoop dat je terug kan leren leven in evenwicht, waar beweging geen vlucht meer is, maar rust brengt – dat er meer ruimte komt voor wie je écht bent – en voor wie jou graag ziet.

Ik hou van je!