Ik denk dat iedereen het wel heeft gehoord of gelezen: de gewelddadige moord op de 17-jarige Lisa in Nederland en vervolgens de stroom van berichten die daarop volgde. Overal komen verhalen naar boven van vrouwen die zich onveilig voelen.

Ik laat het over mij heen komen. Echt van weglopen lukt niet, want het is overal. Ik zit zelf al weken (maanden) vast in mijn eigen angst en die wordt alleen maar gevoed door dergelijke berichten. Als je zelf heel erg op zoek bent naar veiligheid, is dit niet echt helpend.

Ik ben bang voor het donker van toen ik nog een klein meisje was. Als de avond begint te vallen, komt er een soort extra onrust bij mij naar boven. Echt ontspannen is dan moeilijk, wat maakt dat ik opkijk tegen de avond, zeker als ik alleen ben. Of ik nu op mijn fiets of in de auto zit of gewoon thuis ben, het maakt niet uit: de angst neemt het over.

Ik blijf tegen mezelf zeggen dat alles oké is, maar als je dat zelf niet gelooft, werkt dat natuurlijk niet. Langs één kant wil/durf ik niet te gaan slapen, langs de andere kant wil ik net zo snel mogelijk mijn bed inkruipen en mijn deken over mij heen trekken.

Bijna gelijktijdig met het verhaal van Lisa komt ook het verhaal van de student gynaecologie weer naar boven en dan meer bepaalt de beslissing van de KU Leuven. Ook hierop volgt een stroom van commentaren van anderen.

Als je zelf een verhaal hebt van seksueel misbruik komen zo’n zaken extra hard binnen. En daarbij denk ik: hoe moet dit voor het slachtoffer zijn? Zij wordt hier nog maar eens mee geconfronteerd. Houdt er überhaupt ook maar iemand rekening met hoe zij zich voelt?

De sensatiepers en wat het uitlokt, ik denk niet dat dat zo gezond is. Vaak is er weinig respect voor slachtoffers en/of nabestaanden. Iedereen heeft er een mening over, moet zijn ideeën kunnen verspreiden en ondertussen groeit mijn angst, en mijn onzekerheid ook. Ik denk dan alleen maar: ik wil er niets meer over horen, laat het terug stil worden.

Moeten er zaken bespreekbaar gemaakt worden? Natuurlijk! Maar moet dat op deze manier? Daar twijfel ik aan.

Met de eetstoornis en later ook de zelfverwonding probeerde ik dat onveiligheidsgevoel de kop in te drukken. Dat veilige gevoel dat ze mij gaven heeft veel te maken met het gevoel van controle. Ik besliste dan wat er met mijn lichaam gebeurde, ook al was dat heel destructief. Ik had zo gezegd de controle en dat maakte dat ik mij minder onveilig voelde.

Op momenten dat mijn angst en onveiligheidsgevoel weer heel erg de kop opsteken, bieden de eetstoornis en de zelfverwonding hun hulp aan, heel lief bedoeld, ik neem het ze ook niet kwalijk, maar ik pas er toch voor. Vooral omdat ik weet dat dit op lange termijn niet de oplossing is.

Aan iedereen die zich soms/vaak onveilig voelt: je bent niet alleen!

Dikke knuffel,
Heleen