Het is weekend. Ik ontwaak en ga naar buiten. De zon schijnt en op de achtergrond fluiten de vogels terwijl ik met mijn blote voeten het gras aanraak.’ Ik adem diep in en zucht … Ik heb toch alles om gelukkig te zijn? Waarom voel ik me vandaag zo …?

De zon schijnt buiten. Een storm aan donkere en negatieve gedachten waait over me heen. Een donkere ziel die roept: ‘Jij bent afschuwelijk!’ Terwijl de pijn doorheen mijn lichaam snijdt, blijf ik staan. Met mijn voeten in het gras. De zonnestralen op mijn huid. Mijn gedachten in de storm. Het doet pijn. Binnenin wil ik rennen. Weg van alles, weg van mezelf. Maar naar waar precies dat weet ik niet. Geen pijn, geen afkeer.

Ik wandel weer naar binnen. Tijd voor een kopje koffie. Mmm, de geur van koffie in de ochtend tovert een glimlach op mijn gezicht. Terwijl de storm in mijn hoofd blijft waaien, haal ik mijn grootste paraplu naar boven. Deze paraplu brengt me vandaag naar de gym, naar de bloemenwinkel, naar een gezellige lunchplek, naar een fijne babbel met mijn vriend, naar een plekje in de tuin om te tekenen.

Het is avond en ik geniet van de zonsondergang. De storm langzaam verder weg, mijn paraplu bijna toe.

Stormen zijn onvoorspelbaar en onverwacht. Ze komen en gaan.

Lieve lezer, ik gun jou de mooiste en meeste kleurrijke paraplu toe als jij ooit in een storm terechtkomt. Houd hem zolang open als jij wilt. Luister naar de wind en de neervallende druppels. Sta stil, standvastig en vastberaden.

Heel veel liefs,
Fleur