Ik heb me de afgelopen jaren heel vaak afgevraagd: waar zijn we in beland? Hoe zijn we hier beland? Wat stelt onze relatie nog voor als er geen verbinding meer is? Hoe kan ik echt met jou in connectie gaan als je mij op voortdurend een afstand houdt?

In het diepste van de eetstoornis verloren we elkaar.

Colette heeft ons leven op pauze gezet en voor een groot deel afgenomen. Dat maakt me soms ontzettend triest, die tijd is voorbij. We hebben het overleefd, maar niet samen beleefd. Je was er wel fysiek maar mentaal was je vaak afwezig. Je kon niet ontspannen en in het moment zijn en die onrust was dagdagelijks heel duidelijk voelbaar.   

Colette had je verdreven tot in de hoek van haar donkere kamer. Elke beweging die je maakte, elk woord dat je sprak, werd beantwoord met terreur. Dit uitte zich in negativiteit, pessimisme en somberheid. In hard zijn voor jezelf en voor de ander, in vaker nee zeggen dan ja, in destructiviteit. Colette had met de jaren aan kracht en ruimte gewonnen, in die mate dat er geen verbinding meer mogelijk was.

Die verbondenheid met jou heb ik zo ontzettend hard gemist. Ik mis open te kunnen spreken zonder frustratie, spanning of zonder dat je je afsluit. Ik mis ook diepgaande gesprekken waarin we elkaar beter leren kennen. De eetstoornis maakt jou vlak, emotioneel afgevlakt, gesloten en onbereikbaar. Ik weet heel vaak niet hoe je je voelt, wat je voelt of hoe je innerlijke belevingswereld eruitziet. De taal ontbrak om het in woorden uit te spreken. Ik zag alleen de leegte en angst in je ogen, je emotieloze blik. Niets leek nog te raken, binnen te komen en iets in beweging te zetten.

Eenzaamheid en stilte groeide langzaam tussen ons.

Een hoopvolle toekomst die hadden we niet meer. Leuke plannen om naar uit te kijken maakten we niet meer. Alles wat het leven kleurt – lachen, plezier maken, gezellig samenzijn, schoonheid, verwondering, passie, warmte, vriendschap, liefde … – was niet meer. Het voelde dieper dan een dip of sleur die met de tijd je relatie komt binnengeslopen.

Eetstoornissen verwoesten relaties. Ze komen onder spanning te staan zonder dat je het als partner helemaal doorhebt waar het precies aan ligt. Die onwetendheid is er heel lang geweest.

Kleine momenten van echte verbinding laten zien dat herstel niet alleen bij één van ons plaatsvindt, maar tussen ons beiden. We leren weer praten, lachen en leuke plannen maken. Het voelt soms nog breekbaar, maar ook oprecht. Colette is er nog, maar ze heeft niet langer de volledige controle. We bouwen langzaam aan iets nieuws, met meer begrip, zachtheid en geduld. En met tijd is er terug hoop om nog dichter dan ooit naar elkaar toe te groeien.