In herstel leer je veel bij: over de eetstoornis en over jezelf. 

Dit doe je door te luisteren en te praten. Je voert ontelbare gesprekken: met hulpverleners, lotgenoten en mensen die je vertrouwt. En dat helpt: om te begrijpen wat een eetstoornis precies is, welke impact het heeft op je leven, vanwaar het komt en wat het met je doet. Allemaal superwaardevol.

En dan dacht ik dat ik nu wel genoeg weet dat ik alles begrijp en kan verklaren. Is dat dan herstel? Dat dacht ik in het begin wel ja. Het antwoord bleek nee. Ik botste nog op veel struggles en in de praktijk was er nog vaak paniek en onzekerheid. Herstel is iets anders voelde ik, maar wat dan? Ik wou het voelen, maar hoe? Ik probeerde alles wat ik geleerd had, alle goede tips van hulpverleners, lotgenoten en familie in de praktijk om te zetten. Elke keer de eetstoornis met twijfels of vragen gooide, deed ik het tegenovergestelde. Ik probeerde te leven … 

En toen kwam het, het antwoord op mijn vraag. Herstel is niet één iets, geen concreet feit of vastgelegd doel. Het is de verzameling van alle dingen die je ervaart, en de mogelijkheden hierin zijn eindeloos. Veel groter dan het gevoel van eindeloosheid dat je soms hebt dat de donkerte en moeilijkheden van de eetstoornis nooit over zullen gaan. 
Het zijn ervaringen: een diepgaand gesprek, een uitstap met geliefden, op vakantie gaan en van kleine dingen genieten, genieten van buiten in de natuur zijn, sporten zonder dat er een resultaat aan vast moet hangen, dansen op een concert van je favoriete artiest, nieuwe mensen ontmoeten waarbij je echt jezelf kan zijn, je zo verdiepen in een gesprek/boek/serie/film dat je niet eens aan eten denkt, dromen van je toekomst en concrete stappen zetten om die waar te maken, …

Het is allesbehalve eenvoudig om deze theorie in de praktijk om te zetten. Daarbij helpt contact. Met iemand die je vertrouwt en nog meer met een lotgenoot. Iemand die echt snapt wat er in je hoofd omgaat, omdat hij/zij dit zelf ook dagelijks, een hele dag ervaart. Niemand anders kan begrijpen hoe het is om hiermee te leven. Die ervaring mocht ik al meermaals opdoen. Hier bij ANBN en sinds kort ook in een groepstraject met volwassenen. In alle eerlijkheid, heb ik een paar inzichten uit die gesprekken overgenomen, dus ook een deel van de credits voor deze blog aan hen 😉 Je niet alleen en begrepen voelen en je bij de zaak houden om je tegen de eetstoornis te blijven verzetten dat vind ik nergens anders. Een groepje mensen bij elkaar, onbekenden, elk met een eigen verhaal, maar toch zoveel raakpunten in de strijd die we elke dag voeren. Die soms allesoverheersende vermoeidheid wordt meteen begrepen, verhalen en vooral de emoties erachter raken je. Ze zorgen ervoor dat de ruimte en het vertrouwen gecreëerd wordt dat je zelf je verhaal en emoties durft delen. Je vindt daar een veilig plekje en dat zorgt voor ruimte in je hoofd en lijf om verder te vechten, om (verder) aan de slag te gaan met je herstel. Om te vinden naar wat je al lang op zoek bent: vrijheid. Of zoals het daar benoemd werd: ‘de kracht en de lading van de eetstem afnemen’. 

Om af te sluiten, wil ik jullie nog meegeven wat ik nog vaak tegen mezelf herhaal:
BLIJF DURVEN, BLIJF WILLEN, BLIJF VOELEN, BLIJF ERVOOR GAAN!