Eén jaar later. Het is een mooi moment om terug te blikken en te voelen dat er zoveel in beweging is gekomen. Om even stil te staan van waar je komt en de lange weg die je al hebt afgelegd. Om tijd te nemen en stil te staan bij de kracht en de moed die in jou zit om te staan waar je nu staat.

Een jaar geleden koos je voor herstel, echt herstel vanuit jezelf. Elke dag vechten en bewust kiezen voor verandering en voor vrijheid. Jij nam het initiatief, jij bepaalde het tempo en de uitdagingen die je aanging. Vorig jaar zochten we opnieuw professionele hulp, deze keer vonden we iemand met jarenlange expertise en kennis op gebied van eetstoornissen. Samen met de diëtiste en de huisdokter was er een team. Een team waarop je kan steunen, een team dat in jou gelooft en dat voor jou klaarstaat.

Ik heb zoveel bewondering voor de weg die je bewandelt met vallen en opstaan. Voor de kracht waarmee je het gevecht aangaat met iets dat zo diep in je zit. Voor de eerlijkheid waarmee je durft te zeggen: ‘ik heb hulp nodig’. Dat is geen zwakte, dat vraagt zoveel moed. Leren dat het oké is om hulp te vragen en te aanvaarden. Aanvaarden dat je deze strijd niet alléén en in stilte hoeft te voeren.

De voorbije jaren waren loodzwaar. Er waren lange periodes waar de eetstoornis jou volledig had overgenomen. Waarin er geen licht was, geen hoop en alles voelde donker en eindeloos.

Ik ben zo trots op jou.

Trots dat je niet opgeeft, ook niet op de dagen dat het moeilijker is. Dankbaar dat je elke dag opnieuw kiest voor herstel, voor het leven, voor jezelf en wie je liefhebt. Dat je terug in het moment kan zijn, in het hier-en-nu.

Ik ben zo ontzettend trots op jou.

Dat je de moed toont om taal te geven aan wat lang onuitspreekbaar was. En je doet dat niet alleen in stilte, je deelt het. Je schrijft, vertelt en inspireert. Je doorbreekt de schaamte en het taboe die in onze samenleving zeer sterk aanwezig zijn. Je laat anderen zien dat herstel mogelijk is, dat hoop écht bestaat.

Ik zie je veranderen.

Niet van de ene dag op de andere, maar in kleine stukjes, stap voor stap. In de manier waarop je leert luisteren naar je lichaam. In de mildheid waarmee je naar jezelf leert kijken. In de momenten waarin je de regie in eigen handen neemt. In de momenten waarop je kan loslaten en je openstellen. In de momenten waarop je terug kan lachen met glinsterende ogen.

Ik ben er, naast jou.

Niet om je te dragen, maar om met je mee te wandelen. Om te luisteren, te troosten, te herinneren aan hoe ver je al bent gekomen. Om te geloven in jou, ook op de momenten dat jij dat even niet kunt.

Je bent sterker dan je denkt, moediger dan je weet en zoveel meer dan de eetstoornis ooit van je heeft afgenomen. Ik hoop dat je, als je dit leest, voelt wat ik voel: diepe trots, dankbaarheid, liefde en hoop.