Gespannen
voor dat ene moment
Ik haal een laatste keer
diep adem
en bereid me voor
op wat gaat komen
Ik sluit mijn ogen
en zet een stap vooruit
Dan kijk ik naar beneden
en zie de rode cijfertjes

Oef, denk ik
weer een stukje
van mezelf

verloren

Bijna onzichtbaar …

Dit schreef ik in juni 2005, meer dan 20 jaar geleden ondertussen.

Eerst mezelf afvragen: ‘Vandaag wegen of niet wegen?’ Wat vaak (altijd?) uitmondde in wegen. En dan de verdere opbouw van de spanning: gaat er voldoende af zijn? Of misschien is er niets af? Of misschien zelfs bij? Stress die de hoogte ingaat. Misschien toch maar beter niet wegen? Maar het moét … van de eetstoornis. En dan die weegschaal op terwijl ik stilletjes fluister: ‘Laat er alsjeblieft iets af zijn.’ Ik had ook steeds een cijfer in mijn hoofd. Als het minder was, was er opluchting en kon ik de dag aan. Als het meer was, was mijn dag eraan en kwam er een golf van haat naar boven.

Ik ben opgelucht dat dat nu niet meer is. Ik sta soms nog op de weegschaal, maar probeer het vooral te vermijden. Het geeft teveel stress en bepaalt ook teveel. Dat wil ik niet meer.

De eetstoornis is er nog, maar niet meer zoals toen. Daardoor is er meer ruimte, ruimte voor dingen die écht belangrijk zijn.

Liefs,

Heleen