Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben een perfect voorbeeld van een niet-assertief persoon!

“Ja, wij willen toch alles perfect doen hé 😊!”

Mijn voelsprieten zeggen mij dat veel lezers dit zullen herkennen.

Ik heb al cursussen met de vleet gevolgd, jullie ook?
Zowel tijdens opnames, via psychotherapie als via mijn werkgever. Theoretisch hebben deze cursussen mij heel veel tips aangereikt, zoals spreken vanuit jezelf, vanuit je gevoel. In de rollenspellen lukt het dan wel om deze tips toe te passen en op te komen voor mezelf, maar in real life…

Daar staat de angst om vrienden tegen mij in het harnas te jagen, om niet graag gezien en afgewezen te worden, om niet geliefd te zijn en daardoor mensen te verliezen als eerste in het gelid!

Voor mezelf opkomen ervaar ik als egoïstisch, dominant, betweterig en hautain.

“Wie ben ik nu éénmaal om op te komen voor mezelf, om mijn noden op de eerste plaats te zetten?”

Ik ervaar deze angst in verschillende rollen.

Als mama t.o.v. mijn puberende dochter. Als ik een grens trek die haar boos en opstandig maakt trek ik mij onmiddellijk terug. Zij moet maar gillen, zeggen dat ze mij haat, … en ik ben verloren. Ik voel me dan schuldig en bang. Ik twijfel dan aan mezelf en ga voor de bijl! Ik geef toe… Dan is er terug rust, een tevreden dochter en mijn schuldgevoel ebt weg.

Als collega op het werk ben ik de eerste om in te springen, een probleem op te lossen, mijn verlof aan te passen of zelfs in te trekken, ziek te gaan werken. Want:

“ Wat als collega’s voor mij moeten inspringen, zij hebben het al zo druk!”

“ En ik werk maar deeltijds, dus kan ik toch wel wat meer flexibel zijn hé. Ik heb al zoveel vrijaf…”

“ Ik moet maar even op mijn tanden bijten met die migraine, het is toch maar een halve dag werken.”

“ Maak jij nu gewoon die afwasmachine leeg, de anderen hebben het waarschijnlijk veel drukker.”

Als vriendin. In mijn gedachtegang doe je als vriendin en eigenlijk als mens aan naastenliefde! Dat is evident, dat zou geen opgave mogen zijn. Dus als iemand jouw hulp nodig heeft doe je dat gewoon, zonder aarzeling, of jou dat nu in problemen brengt of niet. Of je nu te moe bent of niet, of je iets voor jezelf had gepland of niet. De andere komt altijd op de eerste plaats. Zo niet verdien je ook geen vriendschap en gaan ze je afwijzen, niet meer graag zien en niet meer waarderen.

Deze angsten en gevoeligheden maken ons natuurlijk heel kwetsbaar voor mensen die het niet altijd zo goed voorhebben met hun naasten. Dus zorgen voor onszelf en hiermee aan de slag te gaan is niet overbodig.

Maar hoe doen we dit? Nog een cursus assertiviteit?

Persoonlijk denk ik dat lotgenotencontact en het oefenen binnen deze groep een mogelijkheid kan bieden om met onze praktische kennis aan de slag te gaan en dan geleidelijk aan ons “werkveld” uit te breiden. Ik zeg bewust “kan zijn” omdat het feit dat de meesten onder ons gevoelig zijn en bang elkaar te kwetsen in twee richtingen kan werken natuurlijk: of nog meer angst om je mening te delen omdat we allemaal gevoelig zijn en bang te kwetsen, of dankzij de herkenning en ondersteuning meer durf om toch die stap te zetten.

Voor mij blijft de angst te kwetsen nog steeds overheersen. Toch geef ik niet op en wens ik ook jullie de moed om elke dag opnieuw te proberen voor jezelf te zorgen en je te omarmen met liefde.

“Omdat wij allemaal deel zijn van de wereld, evenwaardig, waardevol…”

Pennetje