verdriet stapelt zich op
wanneer je haar je rug toont
groeit ze onzichtbaar groot
tot ze je overspoelt
immens en onverwacht
blijft ze nu bij jou

de woede die je voelt
mag er niet zijn
want hij is slecht
en jij bent goed
of ben jij nu slecht
hij moet ergens naartoe

je hoort je te schamen
niet om wat de ander heeft gedaan
maar om wat jij niet deed
conclusie om de pijn te verklaren
wanneer je al gekwetst bent
kan niemand je nog dieper raken

ben je te vertrouwen, lach
is het oprecht of ironie
mag het goed gaan
steekt de pijn eens zo diep
twijfel bergt je op
en jij verlaat het moment
tegen irreëel gevaar beschermd
maak ik van jou verdriet

♡

Ik had niet door dat ik een pak verdriet, woede en schaamte meezeulde, want ik duwde het ver weg zodat ik niets hoefde te voelen. Ik deed mijn best normaal te functioneren waardoor niemand zag hoe zwaar het was. Maar mijn draagkracht bereikte haar limiet en het masker viel af.

Er zijn dingen gebeurd die niemand zou mogen ervaren en een kind kan zoiets moeilijk verklaren. Dus leerde ik mezelf te haten om wat er gebeurde te kunnen plaatsen. Ik had immers geen veilige plek om pijn te delen en geen mens die de donkere gedachten kon tegenspreken. Vaak denk ik als iemand sneller had ingegrepen en ik de juiste hulp had gekregen, dan was ik misschien nooit zo diep weggegleden. Maar ‘als’ en ‘dan’ in de verleden tijd veranderen niets aan het heden.

Nu heb ik een therapeut die me ondersteunt een onvermijdelijke weg te nemen – een rauw ontleerproces van leugens die ik mezelf aanleerde om te overleven. Het is allesbehalve fijn en de weerstand is soms groot, maar ik kan niet ontkennen wat het met me doet.

Weten dat iets niet waar is, verandert meestal niets aan een gevoel. Daar botste ik vaak op in gesprekstherapie. Misschien omdat het geen rekening houdt met het taaie geheugen van het lijf. Tijdens traumatherapie ga ik met mijn lichaam naar de pijn – het verdriet opzoeken en het uitnodigen te laten zijn. Initieel neemt de omvang toe, maar de spanning zakt ook weer. En dan, in het nazinderen, echoot de pure onzin van de leugen doorheen mijn lijf.

Het is tijd om de rem voorzichtig los te laten en alle emoties te omarmen. Als ik mijn oud verdriet nooit in de ogen durf kijken, dan zal het nieuwe manieren vinden om me in te halen. Telkens opnieuw moet ik het toelaten, ook al lijkt er geen einde aan te komen. Beetje bij beetje, meegaan met de golven, zodat er ook ruimte kan komen voor graag zien en mezelf zijn.

♡

Gedachtegang tijdens een traumatherapiesessie