Vandaag laat ik mijn ouders eens aan het woord. In deze blog vertellen mijn ouders hoe het voor hen is om een dochter met een eetstoornis te hebben. Ze schreven een prachtige brief en deze deel ik graag met jullie.

“Het leven van ons gezin werd op zijn kop gezet wanneer Caro te maken kreeg met een eetstoornis. Het is een emotionele rollercoaster waarbij gevoelens van machteloosheid overheersen. 

Wanneer Caro werd opgenomen voor behandeling van haar eetstoornis, veranderde alles binnen het gezin. Plotseling is er een lege plaats aan tafel, de dynamiek verschuift en er ontstaat een gevoel van gemis en verdriet. Als moeder voelt het alsof je gefaald hebt, alsof je niet genoeg hebt gedaan om dit te voorkomen. Je vraagt je af wat je anders had kunnen doen om dit te voorkomen, om ervoor te zorgen dat je dochter niet deze strijd hoefde te doorstaan.

Onmacht is misschien wel één van de meest overheersende emoties die we ervaren hebben. Je wilt niets liever dan helpen, maar tegelijkertijd besef je dat dit iets is wat Caro zelf moet overwinnen.

Je hebt geen controle over de uitkomst en kunt alleen maar hopen dat de behandeling effectief zal zijn.

Een eetstoornis heeft niet alleen invloed op de patiënt zelf, maar ook op het hele gezin. Er ontstaat een constante alertheid waarbij je continu bezorgd bent over haar welzijn zowel fysiek, maar zeker mentaal. 

Hoewel de weg naar herstel lang kan zijn, ben ik blij om te kunnen zeggen dat het met Caro de goede kant op gaat, eigenlijk kunnen we zeggen dat het goed gaat. We hebben veel ups en af en toe een down, maar ik merk dat ze sterker wordt en steeds meer controle krijgt over haar eigen leven. Ze staat positiever in het leven, neemt haar herstel in handen en wordt steeds meer en meer onze lieve, knappe, goedlachse dochter die nu ook anderen wil helpen met de ervaringen die ze achter de rug heeft.“

“Ik ben ontzettend trots op haar.“

De eerste keer dat ik deze brief las, was dit natuurlijk niet zonder tranen. Het deed mij meer dan ooit beseffen dat ik niet de enige ben die de eetstoornis draagt, het zijn mijn ouders, mijn hele gezin, kortom iedereen in mijn naaste omgeving. Daarom een dikke dankjewel aan mijn mama en papa voor alle extra zorg die ze de afgelopen jaren aan mij hebben gegeven.

Ook bedankt aan mijn oma’s, opa’s, nicht en zo veel meer mensen. Door jullie lukt het mij iedere dag opnieuw om erdoor te geraken!

Liefs Caro