Herkennen jullie deze vraag? En wat doet deze met jullie?

Ik word er in eerste instantie verschrikkelijk ambetant van! En ja, ik krijg deze vraag héél vaak!  Ze brengt verschillende gedachten en gevoelens in mij naar boven:

• Ik voel me een “onderzoeksobject”, een “aapje in de zoo”, een “rariteit” waarnaar men curieus is.
• Ik heb vaak het idee dat ze mij zien als een diëtiste waarbij ze terechtkunnen voor een vermageringsdieet! Wat mij heel veel pijn doet, omdat ze voorbij lijken te gaan aan de ernst van de ziekte.
• Ik voel me dan nog méér falen, omdat ik moet toegeven wat ik toch nog eet, de anorexia geeft me dan nog eens extra op mijn kop!
• Ik voel gewoon dat ze me niet geloven als ik zeg wat ik eet. Dit brengt kwaadheid in mij naar boven.
• Het maakt me ook verdrietig en boos, omdat het toont dat de ziekte nog steeds niet begrepen wordt! Het gaat niet over het eten en gewicht op zich, maar wel om het zoeken naar veiligheid, zelfvertrouwen, eigenliefde, graag gezien worden om wie we zijn, om gehoord te worden, om bestaansrecht…

Maar misschien is deze vraag ook wel een manier van onze naasten om hun bezorgdheid te uiten? Misschien wil men zelfs de hand reiken om te helpen? Misschien ben ik wel te snel in mijn oordelen en veroordelen van mijn omgeving?

Mijn eerste reactie is dus duidelijk weerstand, kwaadheid. Maar zou dat niet de stem van de eetstoornis kunnen zijn? Omdat deze zich aangevallen voelt? Bang dat ze terrein zal verliezen?

Vermoedelijk is het niet het een of het ander. Er zullen wel degelijk mensen zijn die nieuwsgierig zijn en niet echt begaan. En er zullen ook mensen zijn die het heel goed menen en willen steunen.

Bovendien is deze vraag ook een geschenk! Ze geeft ons ruimte om het gesprek aan te gaan met onze naasten en hen te informeren en sensibiliseren en op deze manier het eventuele taboe dat er zou zijn te doorbreken.

Het begint dus met de vraag over het symptoom, namelijk eten én de daarmee gepaard gaande moeilijke gevoelens. Maar het kan ons veel verder leiden, namelijk naar een gesprek over de diepgaande betekenis van eetstoornissen.

Ik leer hieruit dat iets wat aanvankelijk niet “ok” aanvoelt, zeer “ok” kan worden én dat ik hier zelf controle over heb!

Pennetje